Απο την μοναξιά του εαυτού μας, στην κοινωνία του πλησίον

Σκεφτήκαμε ποτέ, πως θα αλλάξει η ζωή μας εάν απογυμνώσουμε τον συνάνθρωπό μας από τα ελαττώματα και τα πάθη μας; 
Εάν πάψουμε κάποια στιγμή να τον κοιτάζουμε μέσα από τα θελήματα και τις επιθυμίες μας; εάν δηλαδή βγάλουμε από πάνω του το προσωπείο που του φορέσαμε; 
Μήπως τότε δούμε το αληθινό του πρόσωπο, μήπως τότε τον αγαπήσουμε αληθινά και η ζωή μας γίνει τόσο διαφορετική;
Όταν πέσουν τα προσωπεία τότε θα δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου, τότε θα κατανοήσουμε τι σημαίνει: Ανθρώπινη επαφή, ανθρώπινες σχέσεις.!

Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει σε σχέση αναφορά με τον εαυτό του. Τίποτα δεν μπορεί να ζει μόνο του. Η ζωή δε στέκεται στη μοναξιά.

Όταν σε μια σχέση αγάπης δυο προσώπων, ενός ανθρώπου με τον Θεό, ή δύο ανθρώπων μεταξύ τους, δεν υπάρχει ή δεν καλλιεργείται η έννοια της ελευθερίας τότε ούτε αγάπη υπάρχει, ούτε και ζωή, αλλά βία, ψέμα και ψυχαναγκασμός. Διότι όπου υπάρχει ελευθερία και αγάπη σημαίνει πως υπάρχουν και οι άλλες έννοιες, πως υπάρχει κοινωνία προσώπων, πως υπάρχει....ζωή!!!

Στην, αναφορά συλλαμβάνεται η ζωή, στην κοινωνία κυοφορείται, στην ελευθερία γεννάται και στην Αγάπη αναπτύσσεται. 

Όταν  λέμε πως αγαπάμε κάποιους ανθρώπους ενώ, το λιγότερο, αδιαφορούμε (αν όχι μισούμε) για κάποιους άλλους, τότε στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε κανέναν ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό διότι δεν έχουμε αγάπη μέσα μας, γι' αυτό και μπορούμε να αδιαφορούμε για τους πολλούς, ενώ για τους λίγους λέμε πως τους αγαπάμε αλλά και αυτό μέχρι να εκλείψουν οι λόγοι, μέχρι να πάψουν να μας κάνουν τα θελήματά μας και να θεραπεύουν τις αδυναμίες μας και τότε "φυσικώ τω τρόπω" θα περάσουν και αυτοί στην αδιαφορία μας. 

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο να λέμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις βάρυναν πολύ και δυσκόλεψαν, οι φιλίες έγιναν δυσκίνητες και φθείρονται, οι έρωτες αλλοτριώνονται και χάνουν το νόημά τους και οι μεγάλες αγάπες έρχεται στιγμή που πεθαίνουν. Είναι αυτό που λέει ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο " και επί το πλήθος των ανομιών υμών ψυγήσεται η αγάπη των πολλών"!

Καλή Ανάσταση

"Αγάπα και κάνε ό,τι θες"

Ο τρόπος αυτός, της δράσης του νόμου, είναι τελείως διαφορετικός απο την ποιμαντική μεθοδολογία της εκκλησίας μας. Ο νόμος υποχρεώνει, επιβάλλεται και τιμωρεί. η Εκκλησία παρακαλεί, προτρέπει και παιδαγωγεί. Διδάσκει ότι "δικαίω νόμος ού κείται", όχι για να πολεμήσει τον νόμο, αλλά για να δείξει ότι ο άνθρωπος του Θεού δεν χρειάζεται τον ανθρώπινο νόμο για να κάνει αυτό που πρέπει. 

Αυθόρμητα και απλά, ενεργεί ως ελεύθερο όν, με μόνο του περιορισμό την αγάπη. "Αγάπα και κάνε ό,τι θές", θα πει σε μια φραστική υπερβολή ο ιερός Αυγουστίνος, για να δηλώσει εμφατικά, το πόσο τελειοποιεί τον άνθρωπο η αγάπη, όταν κυριαρχήσει στο είναι του, γιατί αποκλείεται να τον οδηγήσει σε λάθη ή παρεκτροπές. 

Παίρνοντας αφορμή απο το δικαίωμα του ανθρώπου στην τροφή και την επιλογή της, έρχεται να τεθεί το ζήτημα της διάκρισης. 

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει πολλά. 

Επίσης, πολλές φορές αποκτά τη δυνατότητα να κάνει ακόμη και όσα δεν πρέπει και δεν τον τιμούν.

  

Τι επιλέγει; Ή καλύτερα, πως επιλέγει;

Το κριτήριο στην επιλογή είναι η αγάπη του αδελφού. 

Κάνω αυτό που θα στενοχωρήσει, σκανδαλίσει, προβληματίσει λιγότερο έως καθόλου τον αδελφό μου. Και επιλέγω κυρίως αυτό που θα τον ωφελήσει, διδάξει, παραδειγματίσει περισσότερο, ακόμη κι όταν δεν είναι ώριμος για να το καταλάβει. 

Θα δώσει ο Θεός και θα έλθει η ώρα που θα το νιώσει και θα το αναγνωρίσει. Αρκεί ο δικός μου τρόπος υπάρξεως να μην είναι εγωιστικός αλλά αγαπητικός, όχι διεκδικητικός αλλά ευεργετικός, καθόλου ωφελιμιστικός αλλά ωφέλιμος. 

Με έναν λόγο, όπως τον υπαγορεύει η αγάπη του Θεού στη συνείδησή μου. 

Αρχιμ. Ι.Ν