Σκεφτήκαμε ποτέ, πως θα αλλάξει η ζωή μας εάν απογυμνώσουμε τον συνάνθρωπό μας από τα ελαττώματα και τα πάθη μας;
Εάν πάψουμε κάποια στιγμή να τον κοιτάζουμε μέσα από τα θελήματα και τις επιθυμίες μας; εάν δηλαδή βγάλουμε από πάνω του το προσωπείο που του φορέσαμε;
Μήπως τότε δούμε το αληθινό του πρόσωπο, μήπως τότε τον αγαπήσουμε αληθινά και η ζωή μας γίνει τόσο διαφορετική;
Όταν πέσουν τα προσωπεία τότε θα δούμε ο ένας το πρόσωπο του άλλου, τότε θα κατανοήσουμε τι σημαίνει: Ανθρώπινη επαφή, ανθρώπινες σχέσεις.!
Κανένα πρόσωπο δεν μπορεί να υπάρξει σε σχέση αναφορά με τον εαυτό του. Τίποτα δεν μπορεί να ζει μόνο του. Η ζωή δε στέκεται στη μοναξιά.
Όταν σε μια σχέση αγάπης δυο προσώπων, ενός ανθρώπου με τον Θεό, ή δύο ανθρώπων μεταξύ τους, δεν υπάρχει ή δεν καλλιεργείται η έννοια της ελευθερίας τότε ούτε αγάπη υπάρχει, ούτε και ζωή, αλλά βία, ψέμα και ψυχαναγκασμός. Διότι όπου υπάρχει ελευθερία και αγάπη σημαίνει πως υπάρχουν και οι άλλες έννοιες, πως υπάρχει κοινωνία προσώπων, πως υπάρχει....ζωή!!!
Στην, αναφορά συλλαμβάνεται η ζωή, στην κοινωνία κυοφορείται, στην ελευθερία γεννάται και στην Αγάπη αναπτύσσεται.
Όταν λέμε πως αγαπάμε κάποιους ανθρώπους ενώ, το λιγότερο, αδιαφορούμε (αν όχι μισούμε) για κάποιους άλλους, τότε στην πραγματικότητα δεν αγαπάμε κανέναν ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό διότι δεν έχουμε αγάπη μέσα μας, γι' αυτό και μπορούμε να αδιαφορούμε για τους πολλούς, ενώ για τους λίγους λέμε πως τους αγαπάμε αλλά και αυτό μέχρι να εκλείψουν οι λόγοι, μέχρι να πάψουν να μας κάνουν τα θελήματά μας και να θεραπεύουν τις αδυναμίες μας και τότε "φυσικώ τω τρόπω" θα περάσουν και αυτοί στην αδιαφορία μας.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο να λέμε πως οι ανθρώπινες σχέσεις βάρυναν πολύ και δυσκόλεψαν, οι φιλίες έγιναν δυσκίνητες και φθείρονται, οι έρωτες αλλοτριώνονται και χάνουν το νόημά τους και οι μεγάλες αγάπες έρχεται στιγμή που πεθαίνουν. Είναι αυτό που λέει ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο " και επί το πλήθος των ανομιών υμών ψυγήσεται η αγάπη των πολλών"!
Καλή Ανάσταση
