Ισως οι Δαίμονες που φοβόμαστε να ήταν οι Άγγελοι που σκοτώσαμε!

 Να κλειστείς, να σωπάσεις, σχεδόν να βουβαθείς, μια επιθυμία να διαφύγεις μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό, να σταματήσεις να ξέρεις, να καταλαβαίνεις, να πράττεις. Να σταματήσεις να αντιστέκεσαι, μια επιλογή ασκητισμού που αποφάσισες ένα λεπτό προτού υποκύψεις στους συμβιβασμούς του πραγματικού.

Αν τη λέξη ζωή την αντικαταστήσουμε με εκείνη του είναι, της ύπαρξης, τότε το να ενδιαφέρεται κανείς για το είναι, και όχι για το σκοπό του είναι, ισοδυναμεί με το να θεωρεί το είναι ως το ύψιστο και έσχατο αγαθό, και όχι ως μέσο για κάποιον ηθικό σκοπό. Αν τοποθετήσουμε το θέμα αυτό στα πλαίσια της θεολογίας, το καίριο ερώτημα του σκοπού της θείας ενανθρωπήσεως είναι αν ο Χριστός ήλθε για να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, ηθικούς κ,τ. λ. ή για να μας κάνει να υπάρχουμε. Όλη η δυτική παράδοση βλέπει την Ενανθρώπηση ως τρόπο ηθικής τελειώσεως του ανθρώπου, ενώ οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας εστιάζουν τον σκοπό της ενανθρωπήσεως στην υπέρβαση του θανάτου ως απειλής για το είναι του ανθρώπου (Αθανάσιος). Η ελευθερία για τον Ντοστογιέφσκι είναι οντολογικό και όχι ηθικό ζήτημα: ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για το πώς θα χρησιμοποιήσει την ύπαρξή του ή πώς θα τη βελτιώσει, αλλά γι’ αυτή την ίδια την ύπαρξή του. Γι’ αυτό, όπως στην περίπτωση του Κυρίλοβ στους Δαιμονισμένους, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, ο Ντοστογιέφσκι ωθεί το θέμα της ελευθερίας στα υπαρξιακά του άκρα: ελευθερία σημαίνει ή να αποδεχθείς την ύπαρξη ως δώρο Κάποιου (του Θεού) ή να αρνηθείς την ίδια σου την ύπαρξη (να αυτοκτονήσεις), αν θέλεις να μην αποδεχτείς τον Θεό (δηλαδή να κάνεις τον εαυτό σου Θεό).

Ο Οδυσσέας κόβει δέντρα για την κατασκευή της σχεδίας.
Dawe, Philip, 1776, χαλκογραφία.
Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο 

Διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της

ΔEN ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ που επιφόρτισε η εποχή μας σαν ηθική απαίτηση. Καλύτερα να ξεκαθαρίσουμε την ψυχολογική κατάσταση του κόσμου, ώστε να μπορεί να τη δει ακόμα και ένας μύωπας και να δώσουμε υπόσταση σε λέξεις και ιδέες για να μπορεί να ακούει ακόμη και ο βαρήκοος.

Ο φόβος που τα δικτατορικά κράτη γέμισαν τελευταία τον άνθρωπο δεν είναι τίποτε λιγότερο από το αποκορύφωμα όλων των φρικαλεοτήτων για τις οποίες ενοχοποιήθηκαν οι πρόγονοί μας στο κοντινό παρελθόν. 

Το κακό που διαφαίνεται στον άνθρωπο και που αναμφίβολα κατοικεί μέσα του έχει γιγαντιαίες διαστάσεις, ώστε τα λόγια της Εκκλησίας για το προπατορικό αμάρτημα και η αναγωγή του στη σχετικά αθώα παρέκκλιση του Αδάμ και της Εύας να είναι σχεδόν ευφημισμός. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη και έχει πρόστυχα υποτιμηθεί. 

ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ότι ο άνθρωπος είναι μόνο όσα γνωρίζει η συνείδησή του, θεωρεί τον εαυτό του άκακο, προσθέτοντας έτσι στην κακοήθεια και την ηλιθιότητα. Δεν αρνείται τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι πάντα οι «άλλοι» που τα κάνουν. Και όταν αυτές οι πράξεις απομακρύνονται στο παρελθόν, γρήγορα και βολικά, βυθίζονται στη θάλασσα της λησμονιάς, και επανέρχεται η κατάσταση μιας χρόνιας και ακαθόριστης δυσφορίας που περιγράφουμε σαν «κανονικότητα». Τίποτε δεν εξαφανίστηκε και τίποτε καλό δεν έγινε. Το κακό, η ενοχή, η βαθιά συνειδησιακή ανησυχία και η μεταμφιεσμένη προδοσία βρίσκονται μπροστά μας, αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Ο άνθρωπος τα δημιούργησε.

ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΔΙΑΠΡΑΧΘΗΚΕ σε προηγούμενες γενιές ή συντελείται σήμερα, παραμένει ένα σύμπτωμα της πανταχού παρούσας προδιάθεσης και για αυτό καλά θα έκανε κανείς να «σκέφτεται πότε-πότε το κακό», γιατί μόνο ο βλάκας αρνείται μόνιμα τις συνθήκες της ίδιας του της ύπαρξης. Αλήθεια, αυτή η άρνηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να γίνει κάποιος όργανο του κακού. Η πραότητα και η αφέλεια βοηθάνε τόσο, όσο και κάποιον που πάσχει από χολέρα. Τουναντίον κατευθύνουν στον «άλλο» την προβολή του μη αναγνωρισμένου κακού. Αυτό δυναμώνει τη θέση του αντίπαλου, επειδή η προβολή μεταφέρει στην άλλη πλευρά τον φόβο που αθέλητα και μυστικά αισθανόμαστε για το δικό μας κακό και αυξάνει αξιόλογα την απειλή του. 

Είναι ανυπόφορη η σκέψη πως πρέπει να αναλάβουμε τις προσωπικές ευθύνες όλης αυτής της ενοχής. Γι’ αυτό, προτιμάμε να αντικαθιστούμε το κακό με εγκληματίες ή ομάδες εγκληματιών, ενώ «νίπτουμε τας χείρας μας» στην αθωότητα και την άγνοια της γενικής ροπής προς το κακό. ΑΝΑΛΟΓΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΑΚΟ επισκιάζει το καθετί που βασανίζει συνεχώς το ανθρώπινο γένος, πρέπει να αναρωτηθεί πώς συμβαίνει και παρ’ όλη την πρόοδό μας στην απονομή δικαιοσύνης, την ιατρική και την τεχνολογία, παρ’ όλη την ενασχόλησή μας με τη ζωή και την υγεία, έχουν εφευρεθεί τερατώδεις καταστροφικές μηχανές που μπορούν εύκολα να εξολοθρεύσουν το ανθρώπινο είδος.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ικανός για μεγαλύτερα κακά από τον αρχαίο ή τον πρωτόγονο άνθρωπο. Μάλλον διαθέτει αποτελεσματικότερα μέσα για να συνειδητοποιήσει τη ροπή του προς το κακό. Καθώς η συνείδησή του πλάτυνε και διαφοροποιήθηκε, η ηθική του φύση εγκαταλείφθηκε. Να το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Η λογική από μόνη της δεν επαρκεί. 

Αν γινόταν παγκόσμια συνείδηση πως κάθε διαχωρισμός και ανταγωνισμός οφείλεται στον διαχωρισμό των ψυχικών αντιθέτων, θα γνωρίζαμε πού να επιτεθούμε.

ΚΑΘΕ ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ δεν είναι παρά μόνο «διαμάχη της συνείδησης με τον ίσκιο της» μεγεθυμένη από την ψευδαίσθηση του αληθινού αγώνα. Ο αποφασιστικός παράγοντας βρίσκεται στο κάθε ξεχωριστό άτομο που δεν βρίσκει λύση για τον δυαδισμό του.

 Απόσπασμα από το βιβλίο Ανεξερεύνητος Εαυτός, εκδόσεις Ιάμβλιχος. 

 Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (26 Ιουλίου 1875-6 Ιουνίου 1961)

 [Πηγή: www.doctv.gr]

*ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΦΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΑΣ*

Μήν ξεχνούμε πως οι δεκάδες φωτογραφίες, που ανεβάζουμε στο διαδίκτυο και μας δείνουν πάντοτε κεφάτους, χαρούμενους και με πολλούς, μπορεί να είναι και η μεγάλη αποκαλυψη της μοναξιά μας! Μπορεί να θέλουμε να κρύψουμε τη θλίψη, την μελαγχολία και την ίδια την κατήφεια της ψυχής μας!

Άρα το  "να φαίνεται ότι ξέρω πολύ κόσμο" και το "να δείχνω ότι περνάω καλά" είναι ένα ψέμα, στο οποίο θελουμε να ζούμε, μια ψευδαίσθηση ευτυχίας. Πόσο μας βοηθούν άραγε στο να μπορέσουμε να ζούμε χαρούμενα, κεφάτα, πανευφρόσυνα? [...]

 Τι παράξενο! Ενώ μιλά κανείς με τόσους "φίλους", ακόμη δε και ταυτόχρνα, αυτός είναι τόσο σιωπηλός! Ούτε και ο ίδιος δεν ακούει τη φωνή του! Ενώ στέλνει τα μηνύματά του, δεν μπορεί να δώσει και το χέρι του! Τι...κόσμος!

Μοναξιά, μοναξιά μοναξιά! Και μάλιστα σε τόσο "πλήθος"! Που κανείς μας δεν θέλει να παραδεχθεί, αν και το αντιλαμβάνεται πολύ! κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα, εκεί στην εικονικότητα βυθισμένος!

Σε κάθε περίπτωση, το διαδίκτυο μας βοηθάει να επικοινωνήσουμε με συγγενείς, γνωστούς και φίλους, ιδιαίτερα αν βρίσκονται αυτοί στην άλλη άκρη του πλανήτη. Πόσο άσχημο όμως είναι, όταν απο μέσο επικοινωνίας καταλήγει να γίνεται υποκατάστατο φιλίας! [...]

Κι ενώ τα διάφορα τεχνολογικά επιτεύγματα έρχονται για να μας βοηθήσουν να έρθουμε πιο κοντά, όσο μακριά και να βρισκόμαστε, αυτοί τα μεταμορφώνουν έτσι, ώστε να μας χωρίζουν ακόμη κι όταν βρισκόμαστε δίπλα-δίπλα!

πηγή: "απο το βιβλίο του Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλου, Ηλεκτρονικές φιλίες"

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο οποίος έχει ως κύρια πηγή για τη συγγραφή του ευαγγελίου του την Παναγία, διέσωσε τον διάλογο της Θεοτόκου με την συγγενή της Ελισάβετ, μητέρα του Προδρόμου, στον οποίο διάλογο περιέχεται και η φράση: «Ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί».

Ο προφητικός λόγος της Παναγίας φαίνεται να πέφτει στο κενό κατά την εποχή μας. Εμείς που έχομε συνηθίσει στις ποσοτικές εκτιμήσεις των πραγμάτων θεωρούμε ότι υπερέβαλλε αναφερόμενη στην απόδοση τιμής προς το πρόσωπό της από όλες τις γενιές στο διάβα της ιστορίας. Εν πρώτοις η χριστιανική πίστη διαδόθηκε σε τμήμα μόνο των λαών του πλανήτη, αρκετοί από τους οποίους την εγκατέλειψαν στη συνέχεια, για να ασπαστούν τον ισλαμισμό. Σήμερα οι χριστιανοί όχι απλώς αποτελούν μειοψηφία μεταξύ των κατοίκων του πλανήτη, αλλά και δοκιμάζονται από άνευ προηγουμένου κρίση θρησκευτικής ταυτότητας. Αρκετοί κάτοικοι στις θεωρούμενες χριστιανικές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής διατηρούν τυπική σχέση με την Εκκλησία, αν δεν την έχουν διακόψει και αυτή ενσυνείδητα. Στα πλαίσια της τυπικής αυτής σχέσης μπορεί να συμμετέχουν στους εορτασμούς που η Εκκλησία του Χριστού καθόρισε προς τιμήν της Παναγίας και το όλο κλίμα τους διαμόρφωσε διαχρονικά η λαϊκή ψυχή, πλην όμως είναι ο εορτασμός αυτός ολοένα και πιο τυπικός και μακριά από το πνεύμα εορτασμού της Εκκλησίας, το πνεύμα που έχει ως βάση τη ρήση «εορτή σημαίνει μίμηση του τιμωμένου προσώπου».

Η Παναγία είναι για την Εκκλησία μας το αιώνιο γυναικείο πρότυπο. Παραμένει ταπεινή ακόμη και όταν δοξάζεται ο υιός της. Δεν προβάλλεται ως αυθεντία σε ουδεμία στιγμή του δημοσίου βίου του Χριστού, αλλά διδάσκει κυρίως με τη σιωπή της. Η σύγχρονη «χριστιανή» γυναίκα προβάλλει με έντονη τη διεκδίκηση δικαιωμάτων έναντι του ανδρός μάλιστα με συχνές επικρίσεις κατά της Εκκλησίας, γιατί τάχα αυτή συνετέλεσε στο σχηματισμό ανδροκρατούμενων κοινωνιών, στις οποίες η γυναίκα καταπιεζόταν. Και είναι μεν αναμφισβήτητο ιστορικά γεγονός η καταπίεση της γυναίκας, είναι όμως κατάφωρα άδικη η επίκριση κατά του Ευαγγελίου του Χριστού. Η σύγχρονη γυναίκα στην προσπάθειά της να χειραφετηθεί από τη δυναστεία του άνδρα προχώρησε σε επανάσταση για κατάκτηση δικαιωμάτων, τα οποία την έφεραν σε τρομακτικά δύσκολη θέση, χειρότερη από εκείνη του παρελθόντος. Χειραφέτηση θεωρείται η απεμπόληση της αιδούς, με την οποία κοσμούνταν οι γυναίκες και κατά την αρχαιότητα. Ακόμη και οι εισερχόμενες στους ναούς δεν συγκινούνται από τον τρόπο απεικόνισης της Θεοτόκου, αλλά είναι ντυμένες σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας, η οποία γυμνώνει τη γυναίκα ολοένα και περισσότερο. Από αυτό επωφελείται στο έπακρο ο άνδρας, ο οποίος ρέπει στο να θεωρεί διαχρονικά τη γυναίκα σκεύος ηδονής! Και μπορεί να καυχάται η γυναίκα ότι στα πλαίσια της χειραφέτησης έχει πλέον τη δυνατότητα να συνάπτει κατά βούληση σχέσεις χωρίς να δακτυλοδείχνεται, να απατά τον άνδρα, όπως την απατούσε και αυτός, να καθορίζει, αν θα φέρει σε πέρας την κύηση ή θα τη διακόψει. Ιδιαίτερη υπήρξε για το τελευταίο αυτό δικαίωμα η καύχηση γυναικών κατά τις πρόσφατες δεκαετίες.

Σε τελευταία ανάλυση όμως η γυναίκα κατέστη τραγική. Εξήλθε για να εργαστεί, χωρίς να έχει εξασφαλίσει συμφωνία με τον άνδρα της να τη συνδράμει στις εργασίες της οικίας. Ακόμη και χριστιανοί που επισκέπτονται γέροντες σε μοναστήρια ξαφνιάζονται ακούγοντας την απάντηση στο ερώτημα «ποιος πρέπει να κάνει ετούτη ή την άλλη οικιακή εργασία;». Η απάντηση «όποιος προλάβει» προσβάλλει καίρια τον ανδρικό εγωισμό, τον εγωισμό που φρόντισε να καλλιεργήσει η γυναίκα που εναλλάσσει τον ρόλο της νύφης με τον άλλο της πεθεράς!

Η γυναίκα θεωρεί πλέον απαράδεκτο το του Ευαγγελίου «η δε γυνή ίνα φοβείται τον άνδρα». Βέβαια ο άνδρας κώφευε στο παρελθόν στην εντολή του Αποστόλου Παύλου να αγαπά τη γυναίκα όπως το σώμα του. Γνωρίζοντας η γυναίκα τι την περίμενε και έχοντας κακούς συμβούλους στο περιβάλλον επιχειρούσε να επιβληθεί κατά τη διάρκεια του μυστηρίου του γάμου με το πάτημα του ποδιού, σκηνή διακωμώδησης του μυστηρίου και αιτία εκνευρισμού χωρίς λόγο. Σήμερα δεν περιορίζεται στην χωρίς νόημα επίδειξη «ανεξαρτησίας» έναντι του άνδρα, αλλά διεκδικεί επί ίσοις όροις την αρχηγεία της οικογένειας. Και ο άνδρας αντιδρά και η οικογένεια διαλύεται. Και η μονογονεϊκή οικογένεια, αυτή στην οποία η γυναίκα, κατά κανόνα, αναλαμβάνει και τους δύο ρόλους και τα παιδιά δοκιμάζονται όχι μόνο ως την ενηλικίωση αλλά και μετά, θεωρείται μορφή φυσιολογικής οικογένειας υπό τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες σε όλες τις «χριστιανικές» χώρες.

Η γυναίκα εξακολουθεί να παραμένει φιλάρεσκη και απ’ αυτό επωφελούνται οι «μαίτρ» της μόδας, περιέργως όχι και πολύ άνδρες κατά κανόνα, για να την ξεγυμνώσουν. Η φωτογραφία γυμνής γυναίκας συνοδεύει κάθε διαφήμιση, ακόμη και της πιο απίθανης συσκευής. Και η τέχνη, ιδίως αυτή του κινηματογράφου, αξιοποιεί στο έπακρο την «ελευθερία» που της παρέχεται από τις μη πουριτανικές πλέον κοινωνικές δομές, ώστε να φέρει γυμνή τη γυναίκα σε κάθε οικία ακόμη και μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών. Βέβαια το ότι η οφθαλμοπορνεία κυρίως μέσω του διαδικτύου έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις και το ότι οι έμποροι δεν περιορίζονται στην επίδειξη κατά φύσιν ερωτικών σκηνών αλλά ολοένα και περισσότερο προβάλλουν την ανωμαλία της γενετήσιας σφαίρας ελάχιστα απασχολεί τις «χριστιανικές» κοινωνίες!

Η «χριστιανή» γυναίκα φαίνεται αποποιείται το μεγάλο δώρο του Δημιουργού μας να γίνει συνδημιουργός στη νέα ζωή. Έχοντας στη διάθεσή της τα μέσα που της παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία, καυχάται ότι έχει το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του σώματός της, προς μεγάλη τέρψη του άνανδρου άνδρα, ο οποίος διεκπεραιώνει με ευχέρεια την κάθε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, απόρροια σχέσεως υπό προθεσμία και χωρίς δεσμεύσεις και από τις δύο πλευρές! Έτσι η γυναίκα αποφασίζει αργά συνήθως να κυοφορήσει με τη φοβερή εμπειρία περισσότερων από μια εκτρώσεων! Και ο «χριστιανικός» κόσμος αντιμετωπίζει σήμερα τρομακτικό πρόβλημα δημογραφικής γήρανσης του πληθυσμού.

Η Παναγία δεν έσφαλε όταν προφήτευσε για την τιμή που θα της αποδίδουν διαχρονικά οι άνθρωποι και ιδίως οι γυναίκες. Απλώς δεν εννοούσε τα πράγμα όπως εμείς. Δεν εννοούσε τους πολλούς, αλλά τους εκλεκτούς, εκείνους που επιλέγουν στον βίο τους τη στενή και τεθλιμμένη οδό του Υιού της. Και αυτοί δεν θα εκλείψουν όσο και αν διαφθαρούν οι «χριστιανικές» κοινωνίες. Πάντοτε θα υπάρχουν ευλαβείς ψυχές, που θα προσέρχονται με κατάνυξη στις παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου και θα ζητούν ταπεινά τη μεσιτεία της, όπως τότε που προσφιλή πρόσωπα διέτρεχαν κίνδυνο σε πολέμους και αναστατώσεις, τότε που η μάνα, η γυναίκα, η αδελφή τα ξεπροβοδούσε με ένα Φυλακτό της Παναγιάς και την προσευχή η Μεγαλόχαρη να τα προστατεύει. Μήπως και σήμερα δεν διατρέχουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα κινδύνους;  Όταν ο έφηβος περιχαρής ανεβαίνει στη «μηχανή» για να κατακτήσει τον κόσμο, όταν ο άλλος ξεκλειδώνει περί το μεσονύκτιο το αυτοκίνητο του πατέρα, για να επιστρέψει χαράματα, όταν η κόρη βγαίνει με κάποιον άγνωστο, όταν…, πού εναποθέτει άραγε την αγωνία της η σύγχρονη μάνα; Αλλοίμονο αν δεν γνωρίζει την Γοργοεπήκοο, στην οποία κατέφυγαν γενεές και γενεές.

Μέσα στην κρίση που μας μαστίζει κάποιοι νέοι παίρνουν την απόφαση να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια και να αποτραβηχθούν στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας, όπου θα περάσουν τον βίο τους αγρυπνώντας και ζητώντας το έλεος του Θεού και της μητέρας του για τους ίδιους και τον σύμπαντα κόσμο. Λίγοι ασφαλώς, όμως δεν θα πάψουν, όσο και αν ο κόσμος βυθίζεται στο υπαρξιακό κενό λόγω της πνευματικής κρίσης που τον μαστίζει. Αυτούς, τους μοναχούς και τους ταπεινούς ανθρώπους του λαού, εννοούσε η Παναγία και όχι τα εκατομμύρια των χριστιανών των ταυτοτήτων.

                                 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

πηγή:http://pmeletios.com

Ας σου Γίνει όπως Επίστεψες

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Γ.Δροσίνης

Ξαγρυπνώντας ο χριστιανός πολλές φορές πάνω απο τη νοερά θάλασσα της καρδιάς του και προσευχόμενος όλη τη νύκτα, ανακαλύπτει τον Χριστό ως "βρώσιμον ιχθύν εκπάγλου κάλλους" κα το μόνο που μπορεί να ομολογήσει ειναι ότι αισθάνεται τον εαυτό του ανάξιο για μια τέτοια δωρεά της θείας Χάρης. 

Με τον τρόπο αυτό ταπεινώνεται, αλλά και ανοίγεται μπροστά του και μέσα του ο κοσμος της προσευχής, της αδιάλειπτης προσευχής στο θείο όνομα. 

Αν δεν τοποθετήσουμε τον Χριστό σαν κέντρο στη ζωή μας για να συναρμολογηθεί αυτή γύρω απο εκείνον, πάντοτε θα κινούμαστε κετρομόλα, γύρω απο τον εαυτό μας με όλα τα δεινά που μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Η φιλαυτία του σύγχρονου ανθρώπου - και του Χριστιανού φυσικά - είναι οδηγήτρια στον πνευματικό θάνατο, το μηδέν και την Κόλαση. Είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτισμού που διαμόρφωσε μια κοινωνία θυμάτων, που ζει απο τώρα κιόλας την κόλασή της. 

Είναι φοβερό και μόνο να το σκεφθεί κανείς, να βρίσκεται μέσα στο Φως, στην Αγάπη του Χριστού και αντί να ευφραίνει ολοένα και περισσότερο, εκείνος να "οδύναται εις τους αιώνας". Γι' αυτό, όσο ζούμε, οι Χριστιανοί πρέπει να αγωνιζόμαστε πνευματικά, κάνοντας χώρο στην καρδιά μας, ώστε να έρθει μέσα της ο Χριστός και να τη ζωογονήσει, θεραπεύοντας την παραλυσία και τον πυρετό της. Αυτός που έτσι ζει, δεν κρίνεται, αλλά μεταβέβηκε εκ του θανάτου στη ζωή, απο τούτη κιόλας τη ζωή.  (Φ.Κυρίου Αριθ.Φυλ.27)

*~~~~~~~~~~~~*

«Το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν»

Ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό δεν είναι μια αποτυχία που αποκαταστάθηκε κάπως μετά την Ανάστασή του. Ο ίδιος ο θάνατος πάνω στο Σταυρό είναι μια νίκη. Νίκη τίνος πράγματος; Μόνο μια απάντηση μπορεί να υπάρξει: Η νίκη της οδυνώμενης αγάπης. «Κραταιά ως θάνατος αγάπη...ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην» (Άσμα Ασμ. 8, 6-7). Ο Σταυρός μας δείχνει μιαν αγάπη που είναι δυνατή σαν το θάνατο, μιαν αγάπη ακόμη πιο δυνατή.

Ο άγ. Ιωάννης κάνει την εισαγωγή της διήγησής του για το Μυστικό Δείπνο και το Πάθος μ' αυτά τα λόγια: «...αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιω. 13,1). Το ελληνικό κείμενο λέει εις τέλος, που σημαίνει «ως το τέλος», «ως το έσχατο σημείο». Κι αυτή η λέξη τέλος επαναλαμβάνεται αργότερα στην τελευταία κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: «Τετέλεσται» (Ιω. 19,30). Αυτό πρέπει να εννοηθεί όχι σαν κραυγή αυτοεγκατάλειψης ή απόγνωσης, αλλά σαν κραυγή νίκης: Τελείωσε, κατορθώθηκε, εκπληρώθηκε!

Τι εκπληρώθηκε; Απαντάμε: Το έργο της οδυνώμενης αγάπης, η νίκη της αγάπης πάνω στο μίσος. Ο Ιησούς, ο Θεός μας, αγάπησε τους δικούς του ως το έσχατο σημείο.
Από αγάπη δημιούργησε τον κόσμο, από αγάπη γεννήθηκε σαν άνθρωπος μέσα σ' αυτό τον κόσμο, από αγάπη πήρε πάνω του τη διασπασμένη ανθρώπινη φύση μας και την έκανε δική του.
Από αγάπη ταυτίστηκε μ' όλη μας την απελπισία.
Από αγάπη πρόσφερε τον εαυτό του θυσία, διαλέγοντας στη Γεθσημανή να πάει εκούσια προς το Πάθος του: «...την μου τίθημι υπέρ των προβάτων... ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ' εγώ τίθημι αυτήν απ' εμαυτού» (Ιω. 10: 15,18).

Ο Σταυρός σαν νίκη μας θέτει το παράδοξο της παντοδυναμίας της αγάπης. Ο Dostoevsky πλησιάζει την αληθινή έννοια της νίκης του Χριστού με μερικά λόγια, που βάζει στο στόμα του στάρετς Ζωσιμά:

Μπροστά σε μερικές σκέψεις ο άνθρωπος στέκεται μπερδεμένος, ιδίως μπροστά στη θέα της ανθρώπινης αμαρτίας, και αναρωτιέται αν θα την πολεμήσει με βία ή με ταπεινή αγάπη.

Πάντα ν' αποφασίζεις: «Θα την πολεμήσω με ταπεινή αγάπη» . Αν αποφασίσεις πάνω σ' αυτό μια για πάντα, μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο. Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη: είναι το πιο δυνατό απ' όλα τα πράγματα και δεν υπάρχει τίποτε άλλο σαν κι αυτή.

Η γεμάτη αγάπη ταπείνωση είναι μια τρομερή δύναμη· όποτε θυσιάζουμε κάτι ή υποφέρουμε όχι μ' αίσθηση επαναστατικής πίκρας, αλλά με τη θέλησή μας και από αγάπη, αυτό μας κάνει πιο δυνατούς κι όχι πιο αδύνατους. Αυτό σημαίνει προπάντων στην περίπτωση του Ιησού Χριστού. «Η αδυναμία του ήταν από δύναμη», λέει ο άγ. Αυγουστίνος. Η δύναμη του Θεού φαίνεται όχι τόσο πολύ μέσα στη δημιουργία του κόσμου ή μέσα στα θαύματά του, όσο στο γεγονός ότι από αγάπη ο Θεός «εκένωσεν εαυτόν» (Φιλ. 2,7), πρόσφερε τον εαυτό του, με γενναιόδωρη αυτοδιάθεση, με τη δική του ελεύθερη εκλογή συγκατανεύοντας να υποφέρει και να πεθάνει. Κι αυτό το άδειασμα του εαυτού είναι συνάμα μία πλήρωση: η κένωση είναι πλήρωση. Ο Θεός δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός, όσο όταν βρίσκεται στην έσχατη αδυναμία.

Η αγάπη και το μίσος δεν είναι απλώς υποκειμενικά συναισθήματα που επηρεάζουν το εσωτερικό σύμπαν αυτών που τα αισθάνονται, αλλά είναι και αντικειμενικές δυνάμεις που αλλάζουν τον κόσμο έξω από μας. Αγαπώντας ή μισώντας τον άλλο, τον κάνω, ως ένα σημείο, να γίνει αυτό που εγώ βλέπω μέσα του. Όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τις ζωές όλων γύρω μου, η αγάπη μου είναι δημιουργική, έτσι όπως το μίσος μου είναι καταστροφικό. Κι αν αυτό αληθεύει για τη δική μου αγάπη, αληθεύει σε ασύγκριτα μεγαλύτερη έκταση για την αγάπη του Χριστού.

Η νίκη της γεμάτης πόνο αγάπης του πάνω στο Σταυρό δεν είναι απλώς ένα παράδειγμα για μένα που μου δείχνει τι θα μπορούσα να πετύχω εγώ ο ίδιος αν μπορούσα να τον μιμηθώ με τις δικές μου δυνάμεις. Πολύ περισσότερο απ' αυτό, η πονεμένη του αγάπη έχει πάνω μου ένα δημιουργικό αποτέλεσμα, μεταμορφώνοντας την καρδιά μου και τη θέλησή μου, ελευθερώνοντάς με από τα δεσμά, ολοκληρώνοντάς με, κάνοντας δυνατό για μένα ν' αγαπώ μ' ένα τρόπο που θα ήταν τελείως περ' από τις δυνάμεις μου, αν πρώτα δεν ειχ' αγαπηθεί απ' αυτόν. Γιατί μέσα στην αγάπη ταυτίστηκε μαζί μου· και η νίκη του είναι νίκη μου. Κι έτσι ο θάνατος του Χριστού πάνω στο Σταυρό είναι πράγματι, όπως τον περιγράφει η Λειτουργία του Μ. Βασιλείου, ένας «ζωοποιός θάνατος».

Επομένως η οδύνη του Χριστού και ο θάνατος έχουν αντικειμενική αξία· έκανε για μας κάτι που θα ήμασταν τελείως ανίκανοι να κάνουμε δίχως αυτόν. Ταυτόχρονα δεν θα έπρεπε να λέμε ότι ο Χριστός υπέφερε «αντί για μας», αλλ' ότι υπέφερε για χάρη μα ς. Ο Υιός του Θεού υπέφερε «έως θανάτου», όχι για ν' απαλλαγούμε εμείς απ' την οδύνη, αλλά για να είναι η οδύνη μας σαν τη δική του. Ο Χριστός δεν μας προσφέρει ένα δρόμο που παρακάμπτει την οδύνη, αλλά ένα δρόμο μέσα απ' αυτήν· όχι υποκατάσταση, αλλά λυτρωτική συμπόρευση.

Αυτή είναι η αξία του Σταυρού του Χριστού για μας. Αν τη συνδέσουμε με την Ενσάρκωση και τη Μεταμόρφωση που προηγήθηκε, και με την Ανάσταση που την ακολουθεί -γιατί όλ' αυτά είναι αχώριστα μέρη μιας μοναδικής πράξης ή «δράματος»- η Σταύρωση πρέπει να κατανοηθεί σαν ύψιστη και τέλεια νίκη, θυσία και πρότυπο. Και σε κάθε περίπτωση η νίκη, η θυσία και το πρότυπο είναι της αγάπης που πάσχει.
 
Έτσι βλέπουμε το Σταυρό:
- την τέλεια νίκη της ταπείνωσης που ξέρει ν' αγαπάει πάνω στο μίσος και το φόβο·
- την τελεία θυσία ή την εκούσια αυτοπροσφορά της συμπόνιας που ξέρει ν'αγαπάει·
- το τέλειο πρότυπο της δημιουργικής δύναμης της αγάπης.

Με τα λόγια της Julian του Norwich:
Θα’ θελες να μάθεις το νόημα του Κυρίου σου πάνω σ' αυτό το πράγμα; Μάθε το καλά: Η αγάπη ήταν το νόημά του. Ποιος στο έδειξε; Η αγάπη. Τι σου έδειξε εκείνος; Αγάπη. Γιατί στο έδειξε; Από αγάπη. Κρατήσου απ' αυτό και θα μάθεις περισσότερα. Αλλά ποτέ δεν θα ξέρεις ούτε θα μάθεις μέσα σ' αυτό τίποτ' άλλο. Τότε είπε ο καλός μας Κύριος Ιησούς Χριστός: Είσαι ευχαριστημένος που υπέφερα για σένα; Είπα: Ναι, Κύριέ μου, σ' ευχαριστώ· ναι, Κύριέ μου, ας είσαι ευλογημένος. Τότε είπε ο Ιησούς, ο Κύριος: Αν εσύ είσαι ευχαριστημένος, είμαι κι εγώ ευχαριστημένος: είναι μια χαρά, μια ευδαιμονία, μια ατέλειωτη ικανοποίηση για μένα το ότι κάτι υπέφερα για σένα· κι αν μπορούσα να υποφέρω περισσότερο, θα υπέφερα περισσότερο.

Η πόλις ἡ κοινωνία και ἡ πολιτική

H χώρα δεν είναι πια ανεξάρτητο κράτος, επιτροπεύεται ασφυκτικά (και δικαίως) αφού η αξιοπιστία των κυβερνώντων είναι, διεθνώς, μηδενική. Tώρα, λ.χ. πλησιάζουν εκλογές και η έγνοια των κομμάτων, όλων, δεν είναι ποιος περιφερειάρχης ή δήμαρχος αποδείχτηκε ικανός να συμβάλει στην ανάκαμψη και πρέπει να στηριχτεί για να συνεχίσει τη θετική προσφορά του, όχι. Tα κόμματα δίνουν το χρίσμα με μοναδικό κριτήριο ποιος υποψήφιος μπορεί να κερδίσει τις εντυπώσεις, για να λογαριαστεί η νίκη του θρίαμβος της κομματικής σιχαμάρας.

H μακάβρια αυτή ηλιθιότητα έχει τις μεθόδους και τις τεχνικές να πετυχαίνει, με την έγκριση των ψηφοφόρων, το κορύφωμα του παραλογισμού: Oι φυσικοί αυτουργοί και οι ηθικοί συνεργοί τους στο εν ψυχρώ κακούργημα υπερδανεισμού της χώρας (για τη συντήρηση του πελατειακού κράτους και της λωποδυσίας των κομματικών), οι ίδιοι αυτοί να διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας από τις συνέπειες των κακουργημάτων τους. Nα κυβερνούν οι θύτες με την ψήφο των θυμάτων τους.

Oι περιουσίες πρωθυπουργών και υπουργών που υπέγραψαν τον εξωφρενικό δανεισμό της χώρας, δεν δημεύονται, ούτε οι μυθικές απολαβές των παρασιτικών στρατιών από υπουργικούς «συμβούλους», αναρίθμητους αργόσχολους κομματικούς εγκαθέτους σε εταιρείες και οργανισμούς του δημοσίου. Aντί να λειτουργήσει «νέμεσις», πουλιέται, όσο-όσο, η υποδομή της χώρας, η κοινωνική περιουσία – «πράγμα τζιβαϊρκόν, πολυτίμητο». -

"Φασισμός παιδί μου, είναι τέσσερις μη εκλεγμένοι ναυπογράφουν την υποδούλωση ενός λαού."

Oταν σε έχουν μεταχειριστεί οι ολίγιστοι και σπιθαμιαίοι, τα τέρατα της ιδιοτέλειας, μόνο σαν αδιαφοροποίητη μονάδα των στατιστικών τους μετρήσεων και ό,τι τους ενδιαφέρει από σένα είναι αποκλειστικά η ψήφος σου και πώς θα σου την υποκλέψουν, τότε μοιάζει έσχατη μωρία να διολισθαίνεις στην επιείκεια που τους νομιμοποιεί να τερατουργούν και να βασανίζουν. 

Χ.Γιανναρά

«πάσχα» το πέρασμα στην δίχως όρια ελευθερία

Μοιάζει να απουσιάζει από το επίπεδο του συνειδητού (να αγνοείται ή ασυνείδητα να απωθείται) η πρόδηλη πραγματικότητα ότι η ελευθερία των επιλογών είναι εξ ορισμού (καταγωγικά) παγιδευμένη. Παγιδευμένη στις δυναστικές απαιτήσεις του ορμέμφυτου εγωκεντρισμού, της ενστικτώδους ιδιοτέλειας, στις περίτεχνες, μεθοδικές εκμεταλλεύσεις των παντοδύναμων ορμών από την ψυχολογική υποβολή και χειραγώγηση: Δηλαδή από τη διαφήμιση, την προπαγάνδα, την ηδονικά καμουφλαρισμένη (και γι’ αυτό κατά κανόνα ανεπίγνωστη) «πλύση εγκεφάλου». Νομίζουμε ότι επιλέγουμε οδοντόκρεμα, κόμμα, ιδεολογία, «πεποιθήσεις» και συμπεριφορές του γούστου μας, της απόλυτας δικής μας προτίμησης. Και στην πραγματικότητα, έχουν επιλέξει άλλοι «πριν από μας, για μας», με αποκλειστικό κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα, έξοχοι μαστόροι της παραπλάνησης, του εξουσιασμού των δικών μας ορμών.

Kαι να που οι Xριστιανοί κομίζουν μιαν ανατρεπτική της οντολογικής ειμαρμένης εμπειρική μαρτυρία. Δεν εξαγγέλλουν καινούργια «θρησκεία», συγκροτούν καινούργια «εκκλησία»: πραγμάτωση και φανέρωση καινούργιου τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης. Oχι πια την «πάνδημη» πραγμάτωση της πόλεως, το κοινόν άθλημα να σκοπεύει ο δήμος (η κοινωνία της χρείας) την κοινωνίαν του αληθούς (την αθανασία του τρόπου της συμπαντικής λογικότητας). H εκκλησία των Xριστιανών σκοπεύει στην υπαρκτική ελευθερία από κάθε προκαθορισμό και αναγκαιότητα, όπως αυτή φανερώθηκε στο ιστορικό πρόσωπο του Xριστού.

Tα «σημεία» των ενεργημάτων του Xριστού και η ψηλαφημένη από μάρτυρες ανάστασή του παραπέμπουν στην ελευθερία και όχι στην αναγκαιότητα ως Aιτιώδη Aρχή του υπαρκτικού γεγονότος. O Θεός είναι ελεύθερος και από τη θεότητά του, είναι ελευθερία αγάπης, «παραφορά ερωτικής αγαθότητος». H αγάπη του γίνεται κόσμος – κόσμημα, κάλλος και σοφία κλήσης μανικού εραστή προς το ερώμενο λογικό πλάσμα του, τον άνθρωπο. Eλεύθερος από τη θεότητά του γίνεται άνθρωπος και ελεύθερος από την ανθρωπότητά του νικάει «της φύσεως τους όρους»: ανίσταται εκ νεκρών. Eτσι συνεγείρει «παγγενή τον Αδάμ» στη δυνατότητα της υπαρκτικής ελευθερίας, χαρίζει στον «πηλόν» τον τρόπο της αθανασίας: την αυτοπαραίτηση και αυτοπροσφορά, την παντοδυναμία του αληθινού έρωτα, της νίκης καταπάνω στον θάνατο.

αποσπασμα:  Ελευθερία από την ειμαρμένη Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Απριλίου 2011

Χρῆστος Γιανναρᾶς

Άνθρωποι ή Απάνθρωποι;

"Ο εγκεφαλικός φλοιός είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο βιολογικό σύστημα. Αυτό είναι η πλαστικότητα του εγκεφάλου η οποία εξυπηρετεί όλες τις λειτουργίες, ανάμεσα στις οποίες τη μάθηση και τη μνήμη. Η πλαστικότητα και ο αρχιτεκτονικός χάρτης του εγκεφάλου διαμορφώνονται υπό την άμεση επίδραση του περιβάλλοντος και όχι των γονιδίων.

Ο συνδυασμός της αλληλεπίδρασης γονιδίων και περιβάλλοντος διαμορφώνει τις νοητικές λειτουργίες. Ο εγκέφαλος μπορεί να μεταβληθεί ανά πάσα στιγμή, δεν χάνει ποτέ την πλαστικότητά του όσο ο άνθρωπος είναι υγιής και σε όλη τη διάρκεια της ζωής παράγει νέα κύτταρα.

Σήμερα ξέρουμε ότι με τη μάθηση παράγονται νευρικά κύτταρα στον εγκέφαλο ενώ το στρες και οι αρνητικοί παράγοντες καταστρέφουν τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου" εξηγεί ο κ Σκαραγκάς.

Μπορούμε να καταλάβουμε την ανθρώπινη σημερινή κουλτούρα απο την επιβολή του ατόμου επάνω στα βασικά  ένστικτα που τον διαχωρίζουν απο την κτηνώδη συμπεριφορά της υπόλοιπης φύσης.

Άνθρωποι ή Απάνθρωποι?

Στο βασίλειο των ζώων συνοπτικά αναφέρονται 4 είδη ενστίκτων: -αυτοσυντήρησης, -συμβίωσης, - σεξουαλικά και - των γεννητόρων.

*Στο ένστικτο αυτοσυντήρησης ανήκουν τα ένστικτα της διατροφής, της αποστροφής, της μαχητικότητας, της φυγής.

*Το ένστικτο συμβίωσης είναι αναγκαίο για τη δημιουργία και τη διατήρηση της ομάδας.

*Το σεξουαλικό αναφέρεται στη διαιώνιση του είδους.

*Και των γεννητόρων αφορά την ανατροφή, εκπαίδευση, προφύλαξη των νεογέννητων.

Το παράδοξο των καιρών μας…

είναι πως έχουμε υψηλότερα κτίρια, αλλά ηθική χαμηλότερη, πιο φαρδείς δρόμους, αλλά πιο στενούς ορίζοντες.

Ξοδεύουμε περισσότερα, αλλά έχουμε λιγότερα, αγοράζουμε περισσότερα, αλλά χαιρόμαστε λιγότερο.

Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και πιο μικρές οικογένειες, περισσότερες ανέσεις αλλά λιγότερο χρόνο.

Περισσότερη μόρφωση και γνώση αλλά λιγότερη κρίση, περισσότερους ειδικούς και ακόμη περισσότερα προβλήματα, περισσότερα φάρμακα αλλά λιγότερη υγεία.
Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε απερίσκεπτα, χαμογελάμε λιγότερο, οδηγούμε πολύ γρήγορα, θυμώνουμε περισσότερο, ξυπνάμε κουρασμένοι, βλέπουμε πολύ τηλεόραση και διαλογιζόμαστε πολύ λίγο έως και καθόλου.
Πολλαπλασιάσαμε τις ιδιοκτησίες μας αλλά μειώσαμε τις αξίες.

Μιλάμε πολύ , αγαπάμε λιγότερο και μισούμε συχνά.

Μάθαμε πως να κερδίζουμε τα προς το ζην αλλά όχι πως να ζούμε.

Προσθέσαμε χρόνια στην ζωή μας αλλά όχι ζωή στα χρόνια.

Πήγαμε και ήρθαμε στο φεγγάρι αλλά δεν γνωρίζουμε τον διπλανό μας.

Κατακτήσαμε τον εξωτερικό χώρο αλλά όχι τον “εσωτερικό”.

Δημιουργήσαμε μεγαλύτερα πράγματα αλλά όχι καλύτερα

Έχουμε κατακτήσει το άτομο αλλά όχι τις προκαταλήψεις.

Προσχεδιάζουμε περισσότερα, αλλά πραγματοποιούμε λιγότερα.

Κατασκευάζουμε μεγαλύτερους και πιο ισχυρούς υπολογιστές για να περιέχουν περισσότερες πληροφορίες, αλλά επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.

Αυτοί είναι οι καιροί των fast food και της αργής χώνεψης, μεγάλων ανθρώπων και μικρών χαρακτήρων, των μεγάλων κερδών και των φτωχών σχέσεων.

Αυτοί είναι οι καιροί των διπλών μισθών και των περισσότερων χωρισμών, σπίτια πιο όμορφα αλλά διαλυμένες οικογένειες.

Αυτοί είναι οι καιροί των γρήγορων ταξιδιών, πάνες μιας χρήσης, της χαμένης ηθικής, των σχέσεων μιας νύχτας, των υπέρβαρων και των χαπιών που κάνουν για όλα από το να χαρείς, στο να ηρεμήσεις μέχρι και να αυτοκτονήσεις.

Είναι οι καιροί όπου πολλά φαίνονται και υπάρχουν στην “βιτρίνα αλλά το μαγαζί είναι άδειο”.

 George Carlin

Ατομικότητα, η κληρονομιά των τελευταίων 30 ετών

Αυτό που πραγματικά πληγώθηκαν είναι η ανθρώπινη σχέση, η οικογενειακή ζωή, αυτά που πραγματικά έχουν σημασία για εμάς. Το μόνο πράγμα που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο δεν είναι το χρήμα. Είναι ξεκάθαρο ότι, πέρα απο ένα σημείο, έχουμε πολύ μικρό όφελος απο τον πλούτο. Αυτό που πραγματικά μας κάνει ετυχισμένους είναι οι άλλοι άνθρωποι. 

Είναι η σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους που βλάφτηκε τα τελευταία 30 χρόνια. 

Συνεργαζόμαστε λιγότερο, δενόμαστε λιγότερο απο ποτέ, παντρευόμαστε λιγότερο και ο γάμος μας απειλείται παραπάνω απο ποτέ, και όλες οι σχέσεις που αντιπροσωπεύουν της μόνιμης ανεπιφύλακτης αγάπης των ανθρώπων, διαβρώνονται ή καταστρέφονται. 

Αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά των τελευταίων 30 ετών και κατά κάποιο τρόπο πρέπει να συνέλθουμε και να επανεξανθρωπίσουμε τις ζωές μας. Αλλιώς όχι μόνο θα είναι άσχημες, κτηνώδες και μικρές, αλλά θα είναι και πολύ μοναχικές. 

Phillip Blond

Η Δύση αρχίζει να κατανοεί ότι το ανθρώπινό της έργο αποτυγχάνει. Η Δύση ήταν πεπεισμένη ότι αν ωθήσετε τους ανθρώπους να επιτύχουν ατομικά, η συσσωρευμένη επίτευξη των ατόμων θα οδηγήσει σε μια επιτυχημένη κοινωνία. Αυτό που η Δύση αρχίζει τώρα να συνειδητοποιεί είναι ότι το ατομικό επίτευγμα χωρίς να περιλαμβάνει τους ευάλωτους στην κοινωνία είναι μύθος. Η σκέψη ήταν: κάνε τη ζωή σου, να είσαι ατομικά επίδοξος, και μετά θα είσαι ατομικά επιτυχημένος και μετά θα είσαι ατομικά ευδόκιμος, και μετά θα είσαι ατομικά ετυχισμένος. Καταλήγεις να τα κάνεις αυτά σε μια γυάλα και η γυάλα έχει περιορισμένο ύψος και είναι περιοριστική και στο τέλος πεθαίνεις απο έλλειψη οξυγόνου. 

Ο άνθρωπος ζει επειδή επιδιώκει δεσμούς και επειδή τροφοδοτείτε απο αγάπη. Έτσι το απομονωμένο επιτυχημένο άτομο τελικά καταρρέει. 

Camila Batmanghelidjh

Για να βρείτε ένα σκοπό στη ζωή ΠΡΕΠΕΙ να είναι έξω απο τον εαυτό σας.