ΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΠΑΘΩΝ

ΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΠΑΘΩΝ
Αυτή η σελίδα θα αναφερθεί σε εκείνα τα πάθη του ανθρώπου που αποτελούν πολλές φορές εμπόδιο εις την θέωση του. Πάθη, που σύμφωνα με την Ορθόδοξη διδασκαλία γέμισαν τον άνθρωπο, κατόπιν της πτώσης του από τα πνευματικά εις τα αισθητά και την προσκόλλησή του εις αυτά. Η αντίστροφη πορεία αναγκαστικά οδηγεί από την αποκόλληση εκ των αισθητών (ελευθερία) και εις την πνευματικά ανοδική πορεία προς τον άυλο και απαθή Θεό του Χριστιανισμού, Ιησού Χριστό.



«Αλλά είναι ανόσιο να αποδίδουμε στους θεούς τα δικά μας ανθρώπινα πάθη ή να θεωρούμε ότι τα δικά μας πάθη είναι θεϊκά», Πλούταρχος -Ερωτικός (Πηγή: Δαυλός, τεύχος 227, σελ. 14496)

«Κακούται δὲ ἡ ψυχὴ παρεκτρεπομένη τοῦ κατὰ φύσιν» (Ιωσήφ ο Βρυένιος)


Οι δαίμονες, αν και ανώτερα όντα, σαν «ενδιάμεσοι» μεταξύ θεών και ανθρώπων βρίσκονται σίγουρα συχνότερα κοντά στις επιθυμίες, τους καημούς και τις προσδοκίες των πιστών και κατανοούν τα ανθρώπινα πάθη, από την άλλη έχουν και αυτοί τις ιεραρχίες τους (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σ. 25 - 26)

 

Είναι φανερό πως ο νεοπαγανισμός, όπως και η φυσική θρησκεία μερικών Διαφωτιστών, παρ’ όλες τις προσπάθειες τους περί ορθολογικοφάνειας, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά τα κλαριά του ίδιου κορμού της ανάγκης της ικανοποίησης των ανθρωπίνων παθών, όσο παράλογα και αν είναι αυτά. Η οριοθέτηση, κατανόηση και αναγνώριση των παθών μέσα εις την κριτική σκέψη του οιοδήποτε ανθρώπου, αποτελεί το αλάθητο λυχνάρι με το οποίο κάθε προσποίηση διαφωτιστικής, πλην σκοτεινής, «λογικοφάνειας» να καταρρέει και να παρουσιάζει τον φέροντα αυτήν, ως διφορούμενο χρησμοδότη.
Και η σωματική και πνευματική κατάσταση συντελούν εις την ανάπτυξη παθών· ζωηροί και ρωμαλέοι άνδρες είναι εκτεθειμένοι περισσότερο στα πάθη της φιλοδοξίας και εκδικήσεως, οι νέοι εις φιληδονία, οι γέροντες εις φιλαργυρία. Οι απαίδευτοι, στερούμενοι ισχυρών αφομοιωτικών κύκλων παραστάσεων, οι όποιοι να εμποδίζουν όπως μοναδικός ισχυρός κύκλος αποβούν οι με ορισμένη επιθυμία συνδεόμενες παραστάσεις, κυριεύονται ευκολότερα από πάθη. Και η μονομερής μόρφωση συντελεί προς ανάπτυξη αυτών, το μεν μη επιτρέπουσα την διάγνωση της αληθούς φύσεως των, το δε ευκολύνουσα την εύρεση μέσων προς ικανοποίηση των. Άλλα προ πάντων συντελεί η έλλειψη ηθικής αγωγής. Όπου δεν επικρατεί η τάση προς το αγαθό, όλες οι θύρες προς εισδοχή του πάθους είναι ανοιχτές. (Πηγή: Βαλάκης Π.Α. Δόκτορας Φιλολογίας, Γυμνασιάρχης, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος ΙΘ΄, σελ. 376)
Ο μειοψηφικός εν έτη 2005 νεοπαγανισμός δεν επιθυμεί τον προσηλυτισμό και άλλων ήδη παθιασμένων στους κόλπους του, αλλά αποσκοπεί στην δημιουργία και νέων με τον διαχωρισμό της χριστιανικής παιδείας από τους ελληνόπαιδες, προτείνοντας την διδαχή ολιστικών και άλλων θεωριών στην δημόσια εκπαίδευση (βλ. δημοσίευμα στο έθνος 29/11/2005 Ρασσιά), που ουδεμία αναφορά κάνουν σε τέτοια προβλήματα, αλλά που ασφαλώς τα καθιαγιάζουν, εφόσον η θρησκεία τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αποθέωση των ανθρωπίνων παθών. Δεν κατασκευάζεται ο άνθρωπος εικόνα Θεού με δυναμικότητα ομοίωσης αλλά οι θεοί κατασκευάζονται εις εικόνα ανθρώπου.

http://www.apologitis.com/gr/ancient/pathi.htm