Ο νέος νοητός Μωυσής

Ομιλία Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Αίθουσα Ρουμελιωτών (Αθήνα)

10/1/2010
(αποσπάσματα)...
....διότι βρισκόμαστε όπως είχαμε γράψει σε παλαιότερο τεύχος του περιοδικού μας “Ορθόδοξη Μαρτυρία”, ενώπιον ραγδαίων εξελίξεων μέσα στο 2010. Ήδη, ανακοινώθηκε η κατάργηση των Νομών και η αντικατάστασή τους με περιφέρειες, οι οποίες θα έχουν μία σχετική αυτονομία. Έτσι λόγου χάριν, τι θα γίνει όταν αποκτήσει δική της αυτόνομη διοίκηση η περιφέρεια της Θράκης; Δεν αρχίζουν τα πράγματα να γίνονται λίγο επικίνδυνα;

...πρέπει να προσέχουμε πολύ αυτά που ακούμε από την τηλεόραση η διαβάζουμε στις εφημερίδες. Κάθε χριστιανός πρέπει να έχει τα μάτια του ανοικτά αυτές τις ημέρες. Το 2010 μπήκε, και έρχονται πολύ μεγάλες εξελίξεις, όχι μόνο με τις εικόνες και τον σταυρό, αλλά και με το εθνόσημο, το σήμα της αστυνομίας μέχρι και την αμφισβήτηση της λέξεως “Εθνικής”. Θα γίνουν πολλά σε ελάχιστο διάστημα, σε σημείο που θα μείνουμε εμβρόντητοι.

Ακόμη περισσότερο όσοι διαβάζουμε Γραφή και Αποκάλυψη, καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι γίνεται και που βαδίζουμε. Ιδιαίτερα λοιπόν όσοι αγωνίζονται για τον Χριστό μας, γνωρίζουν ποιός είναι ο λόγος της υπάρξεώς μας πάνω στη γη, ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ένας ενοικιαστής της γης, πάνω στην οποία έρχεται για ένα πολύ μικρό διάστημα και ξαναφεύγει για να πάει πίσω στα χέρια του Θεού. Αυτό πρέπει να το έχει συνέχεια στο νου του ο άνθρωπος, ότι δεν είναι πλασμένος γι αὐτή τη γη, “ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν”. Επιζητούμε μια άλλη πόλη στην Βασιλεία των Ουρανών. Εκεί είναι ο σκοπός του ανθρώπου να πάει, αλλά το ζήτημα είναι πως θα πάει.
Το μυστήριο της βαπτίσεως συνεχώς σου θυμίζει ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει να ενωθείς με τον Χριστό, για να είσαι ενωμένος και στη άλλη ζωή. Αν δεν ενωθείς σ αὐτή τη ζωή, μετά θάνατον δεν γίνεται τίποτα… Από αυτή τη ζωή ενώνεσαι και είσαι μαζί με τον Θεό.

Τελευταία φορά, θα ξαναδούμε αυτή τη λαμπάδα, πάνω από το φέρετρό μας. Μετά στον τάφο μας, πάλι μας ακολουθεί το φως, αλλά πλέον με ένα καντήλι γεμάτο λάδι που συμβολίζει το έλεος του Θεού γιατί η ψυχή μας πλέον είναι στο έλεος του Θεού.

Είναι τόσο μικρό το τμήμα εκείνο της κοινωνίας μας που έχει οδηγηθεί προς το φως, που ελάχιστοι είναι οι υγιείς. Άρα λοιπόν, αφού όλος ο κόσμος τόσο πολύ πάσχει, τόσο πολλοί είναι οι ασθενείς, άρα και οι ιερείς και οι μοναχοί, που προέρχονται από αυτόν τον κόσμο, θα είναι και αυτοί άνθρωποι ασθενείς και τραυματισμένοι. Ακόμα και οι λίγοι άγιοι άνθρωποι που δείχνουν το Φως και οι ενωμένοι με τον Θεό φεύγουν σιγά-σιγά απ αὐτή τη ζωή. Εκείνοι, μπορούν να σου πουν προς τα εκεί βάδιζε παιδί μου… Γι αὐτό η ταπείνωση παίζει τόσο μεγάλο ρόλο στο χριστιανισμό, γιατί η ταπείνωση προέρχεται από την υπακοή. Υπακούω σ αὐτόν που ξέρει να με οδηγήσει στο Φως. Λέω, να είναι ευλογημένο πάτερ μου,......

Χρειαζόμαστε όχι λίγες φλόγες, αλλά δυνατούς και πολλούς προβολείς που να δείχνουν προς το σκοπό μας, να δείχνουν πάλι προς τον Χριστό γιατί Αυτός είναι ο Σωτήρας μας και μόνο Αυτός μπορεί να μας σώσει όλους. Αμήν.