Και μου είπες τόσα ψέματα, για τον κόσμο, για τον εαυτό μου,
που κατέληξες να μου επιβάλεις μια εικόνα για τον εαυτό μου:
υπανάπτυκτο, με τα δικά σου λόγια, ανεπαρκή,
να πώς με έκανες να βλέπω τον εαυτό μου!
Και τη μισώ αυτή την εικόνα... κι είναι ψεύτικη!
Μα σε ξέρω πια, παλιέ καρκίνε,
Και ξέρω και τον εαυτό μου!
Και ξέρω πως μια μέρα
η γυμνή γροθιά μου, μόνη αυτή,
θα είναι αρκετή για να συντρίψει τον κόσμο σου!
Από τον τελευταίο μονόλογο του Κάλιμπαν στο Une Tempête (Μια τρικυμία, 1968) του Σεζαίρ, που αποκάλεσε αυτό το έργο «ριζοσπαστική» διασκευή της Τρικυμίας του Σαίξπηρ.
Επίγεια μάτια αδυνατούν να ατενίσουν το «απρόσιτο» φως, που η θεότητα "οικεί"
Ναι φίλε μου, να καταρρεύσει αυτός ο κόσμος-εσωτερικός και εξωτερικός-της φθοράς ,του πόνου και της άγνοιας. Να δώσει τόπο στη νέα γη,στο νέο ουρανό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα, καλή δύναμη.
ο καιρός γάρ εγγύς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπομονή και πίστη εύχομαι