Είμαστε Ξύπνιοι μέσα στα όνειρα Κάποιον Άλλων

Κάθε άνθρωπος αγαπητοί μου κρίνεται από τα έργα, τα λόγια, αλλά και τις σκέψεις του. Διότι οι σκέψεις είνε τα μυστικά ελατήρια της υπάρξεώς μας. Κάποιος σοφός έλεγε: Πέστε μου τι σκέπτεστε να σας πως τι είστε!

Αν σκέπτεστε γλέντια, διασκεδάσεις, ό,τι ικανοποιεί τη σάρκα, είστε οπαδοί του Επίκουρου που έλεγε "φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν".
Αν σκέπτεσται μεγαλεία του κόσμου, θέσεις, αξιώματα, κοινωνική προβολή, είστε φιλόδοξοι. Αν σκέπτεστε οικόπεδα, κτήματα, χρήματα, είστε φιλάργυροι.


Η Βασιλεία του Χριστού ήταν το θέμα του αποστόλου Παύλου!
"Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών"


Ποιοι είνε άξιοι για την βασιλεία του Θεού;
"Πάντων υμών μνησθείη Κύριος ο Θεός εν τη βασιλεία αυτού..."

Για κάποιους δυστυχώς η βασιλεία του Χριστού σήμερα έχει σβήσει. Κυριαρχούν οι κάτων βασιλείες,..η βασιλεία του μαμωνά όπου λατρεύεται το χρήμα, η βασιλεία των ηδονών όπου λατρεύονται οι αισθήσεις, η βασιλεία της δόξης, όπου λατρεύεται η ματαιότης, η βασιλεία της δυνάμεως όπου βασιλεύουν, οι στρατοί και τα όλπλα, η φωτιά και το ατσάλι. Σήμερα αυτές είνε οι βασιλείες "του κόσμου τούτου". Αλλά αυτές έχουν φέρει σύγχυσι. Καταντήσαμε να μη μπορούμε να συνεννοηθούμε, ο καθένας μιλάει δική του γλώσσα.

Ο σημερινός κόσμος μοιάζει αδελφοί μου σαν το μπερδεμένο κουβάρι της γιαγιάς....έτσι το κατήντησαν τα κακά εγγόνια (δεξιοί, αριστεροί, μαύροι, άσπροι, όλων των ιδεολογιών). Τραβούν ο ένας απο δω - ο άλλος απο ΄κει να το ξεμπλέξουν, μα το μπλέκουν χειρότερα.
Αλλά όπως στο μπερδεμένο κουβάρι υπάρχει μια άκρη, που αν τη βρεις και την τραβήξεις ξεμπερδεύεται, έτσι και στη ζωή μας που είνε μπερδεμένη με χίλιους φόβους και συγχύσεις, υπάρχει η χρυσή κλωστή, που λύνει όλα τα προβλήματα. Είναι η πίστη στον βασιλέα Χριστό που είπε "Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού...και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.
"Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν οι δεν εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσαντες παντός αγαθού".

Επίσκοπος Αυγουστίνος.

κι είδα στο δρόμο του Θεού πως σβήνουνε οι πόνοι
κι αυτής της μίζερης ζωής ξανά το μέγα ψέμα.

Κι άλλη φορά χαράματα με πιάσανε τα κλάματα
στο άκουσμα της μέρας
κι ήρθε το φως και φίλησε το δάκρυ μου που κύλησε
και χάιδεψε ο αέρας.