«Και είπεν ο Θεός∙ βλαστησάτω γη βοτάνην χόρτου, σπείρον σπέρμα κατά γένος και ξύλον κάρπιμον ποιούν καρπόν κατά γένος ου το σπέρμα αυτού εν αυτώ».
Το βλέπουμε, το ζούμε. Η ανεργία φθάνει σε υψηλά ποσοστά και οι αδελφοί Έλληνες πεινάνε, στερούνται, υποφέρουν. Μην περιμένουμε να μας λυπηθούν οι ξένοι, οι λεγόμενοι φίλοι και προστάτες μας. Το ακούσαμε: «Η θα πουλήσετε και θα πουληθείτε, η θα πεθάνετε» μας είπαν.
Είναι άμεση και επιτακτική η ανάγκη να υπάρχει στη χώρα μας αυτάρκεια βασικών διατροφικών αναγκών του λαού μας κυρίως σε κρέας, γάλα, δημητριακά, σε ζωοτροφές αλλά και προσπάθεια αξιοποιήσεως των προϊόντων αλιείας, ιχθυοκαλλιεργείας, ελιάς, οσπρίων, οπωροκηπευτικών. Είναι ανάγκη και το κράτος να περιβάλλει με στοργή και ενδιαφέρον τον αγρότη και τον κτηνοτρόφο. Ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος χρειάζονται στήριξι, διαφώτισι, επιμόρφωσι, καθοδήγησι και πάνω από όλα εμψύχωσι για να είναι παραγωγικοί και αξιοπρεπείς.
Αγαπητοί,
Ελάτε όλοι μας να αγαπήσουμε την ευλογημένη γη μας, τα χρυσοφόρα χωράφια μας, την ελληνική κτηνοτροφία μας. Ελάτε να εργασθούμε όλοι μας στην εύφορη γη της Αιτωλοακαρνανίας. Ας παρακινήσουμε τόσους ανέργους να ασχοληθούν με την αγροτική ζωή και εργασία. Η εργασία είναι τιμή και η καλλιέργεια της γης ευλογία.
Το ψωμί μας, η ευμάρειά μας, η οικονομική μας ανάσα βρίσκονται στα χέρσα, στα εγκαταλελειμμένα χωράφια μας και στην ποιμενική ζωή, τα οποία έχουν μια ένδοξη παράδοσι στην Αιτωλοακαρνανία.
Πατρικά σας παρακαλώ, σας κάνω θερμή έκκληση: Ας αγαπήσουμε την προσοδοφόρο γη της Αιτωλοακαρνανίας. Ας οργανώσουμε την καλλιέργειά της, ας εμπνεύσουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν την γεωργική και κτηνοτροφική ζωή.
Μπορούμε μόνοι μας ως Έλληνες να ζήσουμε• μπορούμε να ανακάμψουμε το κύμα της ανεργίας. Δεν μας χρειάζονται οι ξένοι. Εκείνοι δεν θέλουν την ευτυχία μας. Την υποδούλωσί μας θέλουν, την εξαχρίωσί μας, τον αφανισμό μας ως Ορθοδόξων και Ελλήνων. Θά ζήσουμε, αγαπητοί, με την εργασία μας και θα μεγαλουργήσουμε. Δεν θα μας αφήσει ο Θεός μας.
Η μητέρα μας Εκκλησία κάθε μέρα εύχεται «υπέρ ευφορίας των καρπών της γης…». Ο Μεγάλος Γεωργός ευλογεί και αμείβει τον κόπο και τον ιδρώτα του κοπιάζοντος γεωργού. Μην αποθαρρυνόμαστε. Ας στρέψουμε την θέλησί μας, την προσοχή μας και την φιλοπονία μας στην ευλογημένη γη μας κι ας ζητούμε την ευλογία του ουρανίου πατέρα μας. Και η ανεργία και οι υλικές ανάγκες μας θα θεραπευθούν.
Με ολόθερμες και πατρικές ευχές,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
πηγή:http://www.amen.gr
ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΟ ΟΤΙ ΤΗΝ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ 60.000 ΝΕΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΕΝΕΓΡΑΦΗΣΑΝ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΟΜΩΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ...ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΙΤ...
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ΟΣΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΓΗ...ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ...
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ
ΧΟΝΤΡΗ,Ε ΧΟΝΤΡΗ...ΧΑΧΑΧΑ!!!
Pistos 788
ΑπάντησηΔιαγραφή«Εμπόδιο στην αποψίλωσή σας, το φύτεμα μας, εμπόδιο στο γκρέμισμά σας, το χτίσιμό μας, εμπόδιο στον παραλογισμό σας, η λογική μας»... Με αυτόν τον τρόπο επέλεξε ένας δάσκαλος από τη Λακωνία, ο Νίκος Αντωνόπουλος, να απευθυνθεί με επιστολή του στην υπουργό Παιδείας, ξεφεύγοντας από τις συνηθισμένες διαμαρτυρίες περί μειώσεων στους μισθούς και αναδεικνύοντας ένα τεράστιο θέμα:
Την προσπάθεια να αφανιστεί σταδιακά από τη συνείδηση της νέας γενιάς οτιδήποτε έχει σχέση με τη θρησκεία και το έθνος μας ή, όπως ο ίδιος εύστοχα σημειώνει στην επιστολή του: «Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα τελευταία χρόνια το υπουργείο (το Εθνικής το εξάλειψε η πονηριά) Παιδείας ό,τι μυρίζει πατρίδα, έθνος, γλώσσα, ιδανικά, Ιστορία, δηλαδή τις πιο ευωδιαστές μυρωδιές, προσπαθεί να εξαφανίσει με τους απορροφητήρες της νέας εποχής».
πηγή: http://onlygreeknews.blogspot.com/
όποιος τρώει δεν ξανατρώει, ........
Καλό βράδυ αδερφέ μου
Η ενσυνείδητη προσωπική ενασχόληση με τη γεωργία είναι πηγή αγαλλιάσεως και μακαριότητος, μέσο για την εξασφάλιση βασικών αγαθών που μπορούν να ικανοποιήσουν πρωταρχικές ανάγκες της οικογενείας (πχ διατροφικές) και μηχανισμός εκγυμνάσεως ή σκληραγωγίας του σώματος, αλλά και του ελεύθερου ανδροπρεπούς πνεύματος. Η γη δεν ανέχεται να την ταλαιπωρεί κάποιος άνθρωπος που δεν έχει θέληση και πείσμα να την τιθασεύσει και για αυτό είναι το καλύτερο φίλτρο για να ενισχύσουμε την αντοχή με την υπομονή μας. Η αντίσταση και οι δυσκολίες που προβάλλει προκειμένου να καμφθούν για να γίνει γόνιμη επιβάλλουν στον καλλιεργητή να μάθει να εργάζεται χωρίς συμβιβασμούς που αποσκοπούν στην πρόσκαιρη χαλάρωσή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενοφών
«Καλλιέργεια της γης-καλλιέργεια της ψυχής»
Όμορφο και Ειρηνικό βράδυ!!!
Τα βήματα με έφεραν έξω από τον «αγρό». Πέρασα από τον τεράστιο γωνιακό πεύκο με τα στροβιλισμένα κλαδιά και σταμάτησα δίπλα στη χαρουπιά. Κοίταγα το εύφορο έδαφος με τους πεσμένους καρπούς κάτω από τα κλαδιά της, όταν την άκουσα: περνάς απ’ έξω και δεν μπαίνεις μέσα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτράπηκα. Προχώρησα προς την πόρτα και μπήκα. Η πινακίδα εξακολουθούσε να γράφει: αστικός αγρός «εν δυνάμει».
Είχα πολλές μέρες να έρθω. Πλησίασαν όλοι σε προϋπάντηση. Κοίταζα τις αιθέριες σιλουέτες τους. Αυτή τη φορά δεν χόρευαν, δεν αγκάλιαζαν, ούτε χαμογελούσαν. Ήταν σοβαροί και με κοιτούσαν ερευνητικά.
Με διάθεση χρωματισμένη από παράπονο μίλησε το μεγάλο πνεύμα και ακολούθησαν και οι άλλοι.
- Τόσες μέρες σε περιμέναμε και δε φάνηκες.
- Ναι, δεν υπάρχουν εργασίες να γίνουν μέσα στο κρύο του χειμώνα.
- Αλλά οι καρδιές; και έδειξε το ροζ σύννεφο στο στήθος.
- Σήμερα, αν δεν σε καλούσαμε θα πέρναγες μόνο από έξω. Σαν ένας ξένος.
- Σε κοιτάζαμε. Δίσταζες, καθώς έμπαινες. Γιατί στην ψυχή σου έχουν μαζευτεί τα χρώματα της ντροπής;
- Πέρασαν όλες οι γιορτές, τόσες άγιες νύχτες. Τι απόγιναν οι ιερές εργασίες που υποσχόσουνα;
Περιμέναμε μέρα με τη μέρα να σε δούμε να περπατάς ανάμεσά μας στο ρυθμό του χορού των ραντισμάτων και μείς να τραγουδούμε στο χάδι των σταγόνων του μηνύματός σου. Να κοινωνήσουμε τις επιθυμίες σας και να τις κάνουμε ομορφιά και τροφή.
- Ψυχές ανοιχτές είμαστε και αφεθήκαμε χαρούμενες στον αμοιβαίο μας έρωτα.
- Αλλά η κάθε μέρα έσβηνε τις ελπίδες. Η θλίψη χρωμάτισε τα σώματά μας. Σαν τα παιδιά σας, όταν δεν έρθει ο αγιο-Βασίλης.
Εγώ σώπαινα.
- Θυμάσαι τις πρώτες μας επαφές στα κλαδέματα; Χαρές και πανηγύρια. Ήταν σαν να ντυνόμασταν στα καλά μας. Εσείς ζωντανέψατε τις σβησμένες χαρές και τις ελπίδες μας και εμείς συμφωνήσαμε μεταξύ μας να σας δώσουμε λουλούδια και καρπούς.
- Είσαστε οι αγάπες μας. Μας φέρατε ζωή. Φυτέψατε στο σπίτι μας και καινούργιες ζωές. Η χαρά μας αμέτρητη μόλις καλούσατε να έρθει και να ζήσει κοντά μας και ένας καινούργιος άγγελος με κάθε φύτεμα με κάθε σπορά.
Πληθαίναμε. Πλήθαινε και η χαρά μας.
Ακούγαμε να μιλάτε. Λέγατε για ευτυχία και εμείς βεβαιωνόμασταν από τα λαμπερά σας χρώματα. Φεύγατε και μένανε εδώ οι λάμψεις χαράς. Ερχόσασταν και τις ξαναβρίσκατε.
Μαζί με τις καρδιές σας, που μέρα τη μέρα άνοιγαν και άπλωναν, ήρθαν και οι όμορφες βραδινές συντροφιές μας και τα τραγούδια. Το είχατε προσέξει πως τραγουδούσαμε και μείς μαζί σας; Τα δικά σας τραγούδια.
- Όταν μπήκες, σήμερα, σταμάτησες στην πόρτα στο όνομα που δώσατε στο σπίτι μας: «εν δυνάμει»!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆφησε τις σκέψεις σου να προχωρήσουν και να ειπωθούν. Μην τις κρύβεις κι από τον εαυτό σου. Είδαμε τα χρώματά τους. Ποιον ντρέπεσαι; Τον εαυτό σου;
Πάντα χαιρόσουν να έρχεσαι στις σκιές, να μας ψάχνεις στις γωνίες. Εκπαιδευόσουν στα χρώματα των αισθημάτων μας. Μας μιλούσες και χαιρόσουν ν’ ακούς και τα δικά μας λόγια, σαν εξομολόγηση ατέλειωτη. Σήμερα κρατάς κλειστές τις σκέψεις σου, όμως μας πικραίνουν τα αισθήματά σου.
- Κοίτα, δε σε κατηγορούμε. Και πώς, άλλωστε θα μπορούσαμε, μετά από τόση ζωή που φέρατε στο σπίτι μας. Είχαμε συνηθίσει στους περαστικούς που βιαστικά και με σφιγμένες καρδιές μάζευαν τον καρπό μας και τώρα έχουμε και εμείς τους δικούς μας φίλους. Δώσατε και όνομα στο σπίτι μας: «εν δυνάμει»! Χαρήκαμε όλοι για το όνομα. Είπαμε: «εν δυνάμει» η σχέση μας! Τώρα, επιτέλους, άνθρωποι και δέντρα και θάμνοι και χόρτα θα γίνουμε ΕΝΑ!
- Θυμάσαι, που έσκαβες το πρώτο κομμάτι γης και το φυτέψατε; Με πόσο «εν δυνάμει» έσπρωχνες τη μηχανή. Και έπειτα ήταν σα μέρα γιορτής, όταν εγκαταστήσατε στο σπίτι μας, τα μικρά ξωτικά των αρωμάτων. Αρωμάτισαν όλη την οικογένεια.
- Πέρασε ο πρώτος χρόνος. Δεν περιμένατε να ζείτε μόνο από τους μικρούς σας φίλους. Φτάνει που αγαπηθήκαμε. Σιγά – σιγά μαθαίνουμε τους πόθους σας, τις προσμονές σας και όλα θα γίνουν καταπώς θέλετε. Εμείς συνηθίζουμε να δουλεύουμε για τη χαρά σας και σεις για την ευτυχία μας. Το θρόισμα των φύλλων μας θα απαντάει στο τραγούδι σας.
- Στεκόμαστε απέναντί σας με ευγνωμοσύνη. Μόνο ρωτούμε, για να καταλαβαίνουμε καλύτερα τον άνθρωπο. Εσύ γιατί ντρέπεσαι;
- Το ξαναλέμε: ντρέπεσαι εμάς ή τον εαυτό σου;
- Σήμερα ήρθες χωρίς το «εν δυνάμει» σου. Όχι το «εν δυνάμει» για να σκάβετε το χώμα, αλλά αυτό που εμείς βλέπουμε στις ψυχές σας. Αυτό το «εν δυνάμει» σας έφερνε κοντά μας και πλησίαζε τον καθένα σας κοντά στον άλλον. Αυτό ζέσταινε το κρασί σας, γλύκαινε τα φαγητά σας, δυνάμωνε το τραγούδι σας και δρόσιζε τον ιδρώτα σας. Με το «εν δυνάμει» προετοιμάζατε το χώμα και συγκεντρώνατε τον καρπό μας. Με πόση χαρά βλέπαμε τα χέρια σας να δουλεύουν «εν δυνάμει».
«Εν δυνάμει» ήταν η παρέα σας, η παρέα μας.
Τι έγινε το δικό σου «εν δυνάμει»; Τι έμεινε από αυτό;
- Λίγες μέρες πριν στερέωνες το όνομά μας στην πόρτα του σπιτιού.
Σήμερα, καθώς περνούσες την πόρτα, χαμογέλασες και ήταν τα χρώματα της πίκρας μέσα στην καρδιά σου μαζί με τα χρώματα της ντροπής. Χάσατε το «εν δυνάμει» της ψυχής σας και ράγισε η παρέα; Και ντρέπεστε γι’ αυτό; Γιατί το αφήσατε να γίνει;
- Σας βλέπαμε στον κύκλο με τις λεβάντες να κοινωνείτε τα βάθη της ψυχής σας. Σήμερα τα σκεπάζετε. Εσείς οι άνθρωποι, όταν κάνετε κάτι που δε σας ταιριάζει, ντρέπεστε να το βλέπετε, ντρέπεστε να το δείχνετε. Είναι σα να φεύγετε μακριά. Σα μικρά παιδιά.
- Τότε όμως χρειάζεστε πιο πολύ να μιλάτε.
- Θυμάσαι; Ξαπλώνατε στο πράσινο χαλί μας και βγάζατε κραυγές χαράς. Κατεβάζατε τον καρπό μας στα κεφάλια των άλλων και γελούσατε. Κι εμείς ήμασταν περήφανοι για εσάς τους φίλους μας.
- Πόσο κοντά ήσασταν, όταν κλείνατε τα έμβρυα στους σβώλους;
- Αλήθεια, έμαθες ποτέ, πως έμεινε ένα κουμπί από το ρούχο σου σε εμάς, τότε που κοσκίνιζες εκείνο το άχρωμο χώμα; εκεί…..όχι δεν σου λέμε πού. Δεν θα μας το πάρεις. Το κρατούμε καιρό τώρα. Γύρω του συγκεντρωνόμαστε τις τελευταίες μέρες και ξανάρχονται οι ελπίδες, πως θα σας ξαναδούμε όπως πριν, πως θα ξαναμιλήσουμε, πως θα μας φροντίσετε και πάλι, πώς θα χαρείτε τους καρπούς μας.
«Εν δυνάμει» ήταν η παρέα σας, η παρέα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι έγινε το δικό σου «εν δυνάμει»; Τι έμεινε από αυτό;
- Λίγες μέρες πριν στερέωνες το όνομά μας στην πόρτα του σπιτιού.
Σήμερα, καθώς περνούσες την πόρτα, χαμογέλασες και ήταν τα χρώματα της πίκρας μέσα στην καρδιά σου μαζί με τα χρώματα της ντροπής. Χάσατε το «εν δυνάμει» της ψυχής σας και ράγισε η παρέα; Και ντρέπεστε γι’ αυτό; Γιατί το αφήσατε να γίνει;
- Σας βλέπαμε στον κύκλο με τις λεβάντες να κοινωνείτε τα βάθη της ψυχής σας. Σήμερα τα σκεπάζετε. Εσείς οι άνθρωποι, όταν κάνετε κάτι που δε σας ταιριάζει, ντρέπεστε να το βλέπετε, ντρέπεστε να το δείχνετε. Είναι σα να φεύγετε μακριά. Σα μικρά παιδιά.
- Τότε όμως χρειάζεστε πιο πολύ να μιλάτε.
- Θυμάσαι; Ξαπλώνατε στο πράσινο χαλί μας και βγάζατε κραυγές χαράς. Κατεβάζατε τον καρπό μας στα κεφάλια των άλλων και γελούσατε. Κι εμείς ήμασταν περήφανοι για εσάς τους φίλους μας.
- Πόσο κοντά ήσασταν, όταν κλείνατε τα έμβρυα στους σβώλους;
- Αλήθεια, έμαθες ποτέ, πως έμεινε ένα κουμπί από το ρούχο σου σε εμάς, τότε που κοσκίνιζες εκείνο το άχρωμο χώμα; εκεί…..όχι δεν σου λέμε πού. Δεν θα μας το πάρεις. Το κρατούμε καιρό τώρα. Γύρω του συγκεντρωνόμαστε τις τελευταίες μέρες και ξανάρχονται οι ελπίδες, πως θα σας ξαναδούμε όπως πριν, πως θα ξαναμιλήσουμε, πως θα μας φροντίσετε και πάλι, πώς θα χαρείτε τους καρπούς μας.
Όσο κρατούμε αυτό το κουμπί, τόσο ελπίζουμε, πως ο έρωτας δεν διαλύθηκε, όπως τα όνειρα των ανθρώπων. Γιατί αυτός ο έρωτας που μας ένωσε είναι αληθινό όνειρο, όπως η ζωή μας.
- Συγκεντρώστε πάλι το «εν δυνάμει» της ψυχής σας, που θα σας φέρει κοντά μας.
Εμείς θα περιμένουμε.
- Μη μας ξεχνάς, μου φώναξαν πολλοί, καθώς έφευγα. Αδέλφια της ψυχής σου είμαστε.
- Σας χρειαζόμαστε. Να μείνει η αγάπη «εν δυνάμει». Να απλώσει σ’ όλη τη γη.
Έφυγα με σκυμμένο κεφάλι, αλλά αποφασισμένος να μην παραλείψω να επισκέπτομαι τα μικρά παιδιά της Αγάπης του θεού.
…………………….
Όταν ξύπνησα είχα ακόμα δάκρυα στο πρόσωπό μου.
Όνειρο! ευτυχώς δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια η θλίψη τους και η ντροπή μου.
Ξεκίνησα για τους φίλους μου που θα με περίμεναν στον παράδεισο της Καρδιάς. Γεμάτος προσμονή να βρεθώ μαζί τους. Να τραγουδήσουμε τη μελωδία της Αγάπης περπατώντας ανάμεσά τους. Κι ας κάνει κρύο κι ας βρέχει.
Να τους σφίξω στη δική μου καρδιά. Όχι όλους μαζί. Έναν, έναν: κάθε κορμό, κάθε θάμνο, κάθε φυλλαράκι στο χώμα.
Την ώρα που φορούσα την καπαρντίνα πρόσεξα το κουμπί που έλειπε.
Θεέ μου, ποια είναι η αλήθεια, ποια η ψευδαίσθηση; Ο κόσμος του ονείρου, ή ο θόρυβος της μέρας;
"εν δυνάμει"
(ζητω συγγνωμη για την επαναληψη.... υπηρχε προβλημα με την δημοσιευση)
Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλάι απ' το νερό που στάζει συλλαβίζοντας,
ένα πελώριο φυτό κοιτάει κατάματα τον ήλιο.
Οδυσσέας Ελύτης
Πολύ δυνατό, Ευχαριστώ
(Συγχωρεμένος "εν δυνάμει" και καλήν απολογίαν)
μπράβο στο μητροπολίτη!
ΑπάντησηΔιαγραφήο λόγος του φωτισμένος...
καλή βδομάδα και δύναμη αδελφέ μου
Αναζήτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μέρες, ενός κόσμου που έχει γίνει ένα απέραντο θηριοτροφείο, και η ενίσχυση της Πίστης απαραίτητη, απο "Ανθρώπους" που έχουν την φώτιση και το πνεύμα να μεταδώσουν την Ελπίδα.
"Πάω γυρεύοντας"......την μάνα γη!
Να είσαι καλά αδερφή μου ....θα μου χρειαστούν οι ευχές σου.
Καλό βράδυ