Μοιάζει να απουσιάζει από το επίπεδο του συνειδητού (να αγνοείται ή ασυνείδητα να απωθείται) η πρόδηλη πραγματικότητα ότι η ελευθερία των επιλογών είναι εξ ορισμού (καταγωγικά) παγιδευμένη. Παγιδευμένη στις δυναστικές απαιτήσεις του ορμέμφυτου εγωκεντρισμού, της ενστικτώδους ιδιοτέλειας, στις περίτεχνες, μεθοδικές εκμεταλλεύσεις των παντοδύναμων ορμών από την ψυχολογική υποβολή και χειραγώγηση: Δηλαδή από τη διαφήμιση, την προπαγάνδα, την ηδονικά καμουφλαρισμένη (και γι’ αυτό κατά κανόνα ανεπίγνωστη) «πλύση εγκεφάλου». Νομίζουμε ότι επιλέγουμε οδοντόκρεμα, κόμμα, ιδεολογία, «πεποιθήσεις» και συμπεριφορές του γούστου μας, της απόλυτας δικής μας προτίμησης. Και στην πραγματικότητα, έχουν επιλέξει άλλοι «πριν από μας, για μας», με αποκλειστικό κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα, έξοχοι μαστόροι της παραπλάνησης, του εξουσιασμού των δικών μας ορμών.
Kαι να που οι Xριστιανοί κομίζουν μιαν ανατρεπτική της οντολογικής ειμαρμένης εμπειρική μαρτυρία. Δεν εξαγγέλλουν καινούργια «θρησκεία», συγκροτούν καινούργια «εκκλησία»: πραγμάτωση και φανέρωση καινούργιου τρόπου ύπαρξης και συνύπαρξης. Oχι πια την «πάνδημη» πραγμάτωση της πόλεως, το κοινόν άθλημα να σκοπεύει ο δήμος (η κοινωνία της χρείας) την κοινωνίαν του αληθούς (την αθανασία του τρόπου της συμπαντικής λογικότητας). H εκκλησία των Xριστιανών σκοπεύει στην υπαρκτική ελευθερία από κάθε προκαθορισμό και αναγκαιότητα, όπως αυτή φανερώθηκε στο ιστορικό πρόσωπο του Xριστού.
Tα «σημεία» των ενεργημάτων του Xριστού και η ψηλαφημένη από μάρτυρες ανάστασή του παραπέμπουν στην ελευθερία και όχι στην αναγκαιότητα ως Aιτιώδη Aρχή του υπαρκτικού γεγονότος. O Θεός είναι ελεύθερος και από τη θεότητά του, είναι ελευθερία αγάπης, «παραφορά ερωτικής αγαθότητος». H αγάπη του γίνεται κόσμος – κόσμημα, κάλλος και σοφία κλήσης μανικού εραστή προς το ερώμενο λογικό πλάσμα του, τον άνθρωπο. Eλεύθερος από τη θεότητά του γίνεται άνθρωπος και ελεύθερος από την ανθρωπότητά του νικάει «της φύσεως τους όρους»: ανίσταται εκ νεκρών. Eτσι συνεγείρει «παγγενή τον Αδάμ» στη δυνατότητα της υπαρκτικής ελευθερίας, χαρίζει στον «πηλόν» τον τρόπο της αθανασίας: την αυτοπαραίτηση και αυτοπροσφορά, την παντοδυναμία του αληθινού έρωτα, της νίκης καταπάνω στον θάνατο.
Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν,
ΑπάντησηΔιαγραφήᾍδου τὴν καθαίρεσιν,
ἄλλης βιοτῆς
τῆς αἰωνίου ἀπαρχὴν..
Άγιος Ιωάννης, ο Δαμασκηνός
''χαρίζει στον «πηλόν» τον τρόπο της αθανασίας: την αυτοπαραίτηση και αυτοπροσφορά, την παντοδυναμία του αληθινού έρωτα..''
Υπέροχος Χρήστος Γιανναράς!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!!! Φανταστική Ανάρτηση!!!
Ανώνυμος!
ΑπάντησηΔιαγραφή“… και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.
συνέχεια, απόσπασμα δημοσίευσης...
Kάθε έμβιο υπαρκτό υπάρχει με τον δεδομένο τρόπο του είδους στο οποίο ανήκει. Mόνο ο άνθρωπος είναι προικισμένος με τη δυνατότητα να ενεργεί την ύπαρξή του με τον τρόπο της ελευθερίας: «Nα είναι αυτό που δεν είναι, να μην είναι αυτό που (από τη φύση του) είναι» (Σαρτρ). Nα υπάρχει, όχι ως φυσικό άτομο, αδιαφοροποίητη μονάδα ομοειδούς συνόλου, αλλά ως απροκαθόριστα ενεργούμενη υπαρκτική ετερότητα: ως πρόσωπο. Nα πραγματώνει την ύπαρξη ως μοναδικότητα σχέσης.
Ευχαριστούμε τον κ.Γιανναρά
Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ αέρας σηκώνεται. Το θείο θριαμβεύει.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
''Nα πραγματώνει την ύπαρξη ως μοναδικότητα σχέσης.'' τον ευχαριστούμε!!!...
Καλό βράδυ!!!
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ...ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΟ ΜΟΥ!!!
ΘΑΡΡΕΙΤΕ ΕΠΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΠΑΝΤΟΤΕ,ΔΙΟΤΙ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΤΩ ΘΕΩ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΥΝΑΜΙΣ...
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΜΠΡΑΔΕΡΑΚΟ ΜΟΥ!
Ως πρόσωπο/α! Ως άτομα μπαίνουμε στο πάσχα μέσα στο πάσχα, Ως πρόσωπα βγαίνουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το ρήμα «αγαπώ», το «βοηθώ» είναι το πιο ωραίο ρήμα στον κόσμο.
Πάμε για Απόκρεω Μπράδερ μέχρι να Καθαρίσουμε την Δευτέρα
Καλό βραδυ!!!