Η λογική επικαλείται
τον ορατό κόσμο σαν μαρτυρούμενη ένδειξη ύπαρξης
(..όταν ορώ τα έργα των χεριών Σου../ψαλμός)


Επίγεια μάτια αδυνατούν να ατενίσουν το «απρόσιτο» φως, που η θεότητα "οικεί"

Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Η Απληστία του Ανθρώπου

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης  συμπεριφοράς είναι και η απληστία. Η λέξη παράγεται από το στερητικό «α» και το «πληστός» που σημαίνει πλήρης - γεμάτος. Άπληστος, επομένως, είναι ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από την επιθυμία.

«Τρεις δυνάμεις κινούν τον κόσμο», είπε κάποτε ο Αϊνστάιν. «Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία». Θα εξετάσουμε την απληστία, αρχικά, μέσα από την ιστορία.
Ο Μίδας, έμεινε για την απληστία του στο χρυσό παρομοιώδης. Αλλά και ο Κροίσος, που δεν άκουσε το Σόλωνα στην αρετή του μέσου δρόμου αλλά τους ιερείς του Απόλλωνα για να επιτεθεί στον Κύρο και ν’ αυγατίσει κι άλλο την περιουσία του, τιμωρήθηκε δεόντως. Άπληστοι καθώς είχαν γίνει από τα δώρα του και αυτοί, δίνοντάς του έναν εκ πρώτης όψεως θετικό χρησμό, επέδρασαν ως Νέμεση, παίρνοντάς τον στο λαιμό τους.

Μια ιστορία υποτέλειας εκμετάλλευσης και τρόμου.  Ένας ολόκληρος μηχανισμός αστών πολιτικών, "έγκριτων" οικονομολόγων και διατεταγμένων δημοσιογράφων επισείει τον τρόμο του δημοσιονομικού ελλείμματος, με στόχο τη βαθιά κοινωνική οπισθοδρόμηση.  Την ίδια ώρα οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί λύκοι στήνουν χορό πάνω στο πτώμα της οικονομίας του ελληνικού κράτους, γλεντώντας τα νέα υπερκέρδη.  Η κρίση είναι γι αυτούς το νέο χρυσοφόρο Ελντοράντο και για μας η απόλυτη εξαθλίωση.
"...Τοῦ λέγω, ἐσὺ πῆρες θησαυροὺς ἀπὸ αὐτὸ τὸ δυστυχισμένο Ἔθνος ῾στὰ στρατόπεδα, εἰς τὴν Ἀθήνα, εἰς τὴν Πελοπόννησο. Πόσο φουσάτο ἔχεις εἰς τὴν ὁδηγίαν σου; Ποτὲ δὲν βγαίνουν τρακόσοι ἄνθρωποι· καὶ πλερώνει ὅλη ἡ Ἀνατολικὴ Ἑλλὰς καὶ ἡ Κυβέρνηση δι᾿ αὐτούς. Κι᾿ ὅλον τὸν κόσμο τὸν γύμνωσες· καὶ δόντια ἔβγαλες ἐσὺ κι᾿ ὁ Μαμούρης σου καὶ μὲ τὸ τζεκούρι σκοτώσετε ἀνθρώπους. Τὸ Σαρρὴ τὸν σκοτώσετε· πενήντα χιλιάδες γρόσια ὁποὖχε ἀπάνου του, εἰς γρόσια καὶ τζιβαϊρκά, τὰ πῆρε ὁ Μαμούρης καὶ τὰ μεράσατε. Τέλος πάντων ἐσὺ γυρεύεις ἀκόμα ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν νὰ πάρης καὶ ὀχτακόσες χιλιάδες γρόσια· καὶ κατὰ τὴν ἐπιτροπή, ὁποὖναι διορισμένοι ὅλοι φίλοι σου, θὰ πάρης ὑποστατικὸ ὁποῦ ν᾿ ἀξίζη πενήντα διὰ δέκα· αὐτείνη ἡ ἐπιτροπὴ θὰ τὸ ξετιμήση τοιούτως. Οἱ φίλοι σου καὶ οἱ συγγενεῖς σου κυβερνῆτες ταπικυρώνουν. Τέλος πάντων ἐσὺ κι᾿ ὁ Μαμούρης σου θὰ γίνης Μεμεταλῆς, ἐσύ, κι᾿ αὐτὸς Μπραΐμης· κ᾿ ἐμᾶς θὰ μᾶς πάρετε εἵλωτες! Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὁποῦ θὰ κάμω ἐγὼ ἐσένα πασιᾶ! – Τί κουβεντιάζεις ἔτζι; μοῦ λέγει. – Ἔτζι κουβεντιάζω! Ὅταν τὰ πάρης ἐσὺ αὐτὰ καὶ οἱ φίλοι σου, νὰ μὲ φτύσης!» ..."
Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη - Ἀπομνημονεύματα


Απ’ όλα τα αγαθά, που κατέχει ο άνθρωπος, το πιο ιερό, μετά τον Θεό, το πιο οικείο είναι η ψυχή Πλάτων
Αποκωδικοποιώ το μήνυμα είναι το ξύπνημα
Βλέπω ποια είν' τ' αληθινά και ποια τα κύβδιλα

6 σχόλια:

  1. Δεν πεθαίνει ο Θεός σαν χάσουμε την πίστη μας, εμείς πεθαίνουμε όταν πια τη ζωή μας δεν τη φωτίζει αυτή η λάμψη που καθημερινά αναγεννάται, η λάμψη από ένα θαύμα που πηγάζει πέρα από την αντίληψή μας "Χαμαρσκελντ Νταγκ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΔΕΡ!!!!

    ΔΥΝΑΤΑ...

    Οι άνθρωποι

    Σας αντάμωσα στην αρχή της πορείας μου
    τότε που με μόνη αποσκευή τα όνειρά μου
    είχα κινήσει για το μεγάλο ταξίδι.
    Τότε... λίγο πριν αποφασίσω για της ζωής μου το δρόμο
    σας συνάντησα...
    Κι ήσασταν αλήθεια πολλοί... Άνθρωποι... άνθρωποι...
    Και προχωρούσατε...
    και πηγαίνατε χωρίς πουθενά να σκοντάφτετε,
    γιατ' ήταν κατηφόρα ο δρόμος σας.
    Και κατεβαίνατε... και κατεβαίνατε...
    με το ίδιο πάντα αργό βήμα,
    λες και φοβόσασταν μη φτάσετε κάποτε στο τέρμα.
    Κι ήταν κλειστές οι εκκλησίες σας
    και σβησμένες οι λαμπάδες σας.
    Κι ήταν δίχως σημαίες τα κάστρα σας
    κι αραχνιασμένα τα καμπαναριά σας.
    Μόνο βιολιά αντηχούσαν στον δρόμο σας
    τα βιολιά... κι οι φωνές σας.
    Ναι!... ήσασταν στ' αλήθεια πολλοί.
    Άνθρωποι... άνθρωποι...
    που τριβόσασταν αγκώνα μ' αγκώνα,
    μα τα χέρια σας ήταν άδεια.
    Άνθρωποι πολλοί
    που όμως ήσασταν ξένοι κι έρημοι
    μες στην πληθώρα των ανθρώπων.
    Τότε...
    Ζήτησα να δω τα μάτια σας
    και δεν βρήκα παρά μαύρους κύκλους γύρω απ' αυτά.
    Ζήτησα ν' ακούσω το τραγούδι σας
    και σας άκουσα μονότονα να επαναλαμβάνετε
    "όλα πάνε καλά".
    Έψαξα να βρω τις καρδιές σας
    και μού’πατε πως τις είχατε από χρόνια αμπαρωμένες
    κι ίσως... να μη ζούσανε πια.
    Ρώτησα για τα όνειρά σας
    και μ' απαντήσατε πως είχαν πεθάνει, πριν γεννηθούν.
    Έψαξα για χαμόγελα
    και δεν βρήκα παρά συμμετρικές κινήσεις
    που αγγίζανε μόνο τα χείλη σας.
    Τότε... ρώτησα…
    πού βγάζει ο δρόμος σας
    και μου δείξατε ένα μνήμα...
    "για κει τραβάμε όλοι" μού’πατε με μια φωνή
    και βιαστήκατε ν' αλλάξουμε συζήτηση.
    Κι ωστόσο...
    Λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι.
    Κι ήτανε αναμμένα τα πλούσια φώτα σας
    κι είχατε λουλούδια στους δρόμους.
    Κι ήταν γεμάτες οι βιτρίνες σας
    από φτηνές πραγμάτειες
    και ντυμένα τα λόγια σας με χαρτιά πολυτελείας.
    Όλα φάνταζαν στον δρόμο σας
    κι όλα μοιάζαν με χρυσάφι.
    Κι έπαιζαν σειρηνικά τα βιολιά σας
    και ηχούσαν τα βιολιά σας.
    Κι αντηχούσαν σαν κλάμα και... σαν κλάμα.
    Και φωνάζατε σείς..
    Και γελούσατε...
    Και γλεντούσατε...
    Και γλεντούσατε... δίχως μάτια και δίχως καρδιά
    δίχως χαμόγελα και δίχως τραγούδια...
    δίχως όνειρα και δίχως τέρμα…
    κι ωστόσο λέγατε πως ήσασταν ευτυχισμένοι.
    Όμως...
    Τί κι αν είστε οι πολλοί στην πορεία σας;
    Τί κι αν στιγμή δε νυστάζουν τα δικά σας βιολιά;
    Τί με νοιάζει εμένα;
    Προτιμώ τον ανήφορο.
    Τους γενναίους της γης που ολοένα προχωρούν
    από κορφή σ' άλλη κορφή να πάνε.
    Προτιμώ τα μάτια μου.
    Προτιμώ του ήλιου το φως.
    Προτιμώ τις καμπάνες.
    Προτιμώ τις σημαίες.
    Προτιμώ το Τέρμα... εκείνο το Τέρμα
    που βγάζει απ' τα νέφη κι απ' τον ήλιο πιο πάνω.
    Προτιμώ τον ανήφορο!...
    Να πεθάνω εγώ
    δεν μπορώ να πεθάνω!...

    ΤΡΙΝΙΤΥ...

    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!ΖΚΕ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. - Μωρό μου, μ΄ αγαπάς μόνο και μόνο

    γιατί ο πατέρας μου μου άφησε

    κληρονομιά 100 εκατομμύρια;

    - Καλά, πλάκα μου κάνεις;

    Τι ανασφάλειες είναι αυτές!

    Όποιος κι αν σου τ΄ άφηνε, θα σε λάτρευα,!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. PISTOS 788
    ....άξιο θαυμασμού....Τρίνιτυ!!!

    Γιάννη Ρίτσου "Πρωινό Άστρο" απόσπασμα..

    Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,

    να μάθεις μόνο

    εκείνο που είσαι

    εκείνο που έχεις γίνει,

    είναι να γίνεις

    ό,τι σου λέει

    κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει

    κι η μακρινή σελήνη

    στον κοντινό καθρέφτη.

    Άλλη χαρά

    δεν είναι πιο μεγάλη

    απ' τη χαρά που δίνεις.

    Δικό σου....!
    Ένας αγρότης είχε ένα πολύ μεγάλο αγρόκτημα με μια ωραία λίμνη στο πίσω μέρος του.
    Μια μοναχική βραδιά αποφάσισε να πάει μια βόλτα μέχρι την λίμνη.
    Καθώς πλησίαζε, κάνοντας το τρίτο τσιγάρο, άκουσε φωνές και γέλια.
    Όταν έφτασε είδε πολλά γυμνά νεαρά κορίτσια να παίζουν μέσα στα νερά.
    Μόλις όμως κατάλαβαν την παρουσία του, πήγαν στα βαθιά για να μην φαίνοται
    Ένα από τα κορίτσια του φώναξε: "Δεν πρόκειται να βγούμε αν δεν φύγεις".
    Και απαντάει κι αυτός:
    "Ναι σιγά μην ήρθα για να σας δω να κολυμπάτε γυμνές.
    Απλά εγώ ήρθα, για να ταΐσω τον ... κροκόδειλο."
    Υιο Μπρο Υιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι εύκολο, αγαπητέ μου, και ίδιον του ανθρώπου να μέμφεται την εκάστοτε υπάρχουσα κατάσταση. Κοίταξε όμως μήπως δεν είναι η οικουμενική ειρήνη (Pax Romana) αυτή που διαφθείρει τις μεγάλες φύσεις, αλλά πολύ περισσότερο τούτους ο ατέλειωτος πόλεμος που κυριεύει τις επιθυμίες μας και μαζί με αυτόν, μα το Δία, τα πάθη που φρουρούν τη σύγχρονη ζωή, αυτά που την άγουν και την φέρουν στο χείλος της καταστροφής. Η φιλοχρηματία, από την οποία όλοι μέσα στην απληστία μας νοσούμε και η φιληδονία μάς έχουν δούλους τους ή, καλύτερα, θα μπορούσαμε να πούμε, βυθίζουν την ζωή μας αύτανδρη, καθώς η φιλαργυρία είναι νόσημα που μας κάνει μικρούς, ενώ η φιληδονία μάς κάνει τιποτένιους. Σκέφτομαι, μα δεν μπορώ να βρω πως γίνεται να εκτιμούμε τον απεριόριστο πλούτο,ή για να μιλήσω πιο αληθινά να τον αποθεώνουμε, αλλά να μην αποδεχόμαστε τα σύμφυτά του κακά που μπαίνουν στις ψυχές μας. Τον άμετρο και ακόλαστο πλούτο τον παρακολουθεί στενά -δεν φεύγει από κοντά του- η πολυτέλεια, κι όταν εκείνος ανοίγει τις εισόδους των πόλεων και των σπιτιών, ταυτόχρονα μπαίνει κι αυτή και γίνεται συγκάτοικός του. Καθώς αυτά χρονίζουν μέσα στη ζωή μας, γεννούν τους νεοσσούς τους, σύμφωνα με τους σοφούς, και γρήγορα γεννούν την πλεονεξία, τη ματαιοδοξία και την τρυφηλότητα, τέκνα τους όχι νόθα αλλά απολύτως γνήσια. Αν μάλιστα αφήσει κάποιος τους απογόνους τούτους του πλούτου να μεγαλώσουν, αυτοί γεννούν ευθύς μέσα στις ψυχές των ανθρώπων αμείλικτους αφέντες την ύβρη, την παρανομία και την αναισχυντία. Αυτή είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη τούτων των πραγμάτων και οι άνθρωποι δεν σηκώνουν πια το βλέμμα προς υψηλάστ[›] ούτε η υστεροφημία τους σημαίνει κάτι γι΄ αυτούς, αλλά μέσα στον κύκλο των γεγονότων του είδους αυτού ολοκληρώνεται λίγο-λίγο η καταστροφή της ζωής τους, με τη φθίση και τον μαρασμό του ψυχικού μεγαλείου, που γίνεται κάτι για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται, αφότου όλοι θαυμάζουν τα θνητά μέρη του εαυτού τους, παραμελώντας την ανάπτυξη των των αθανάτων.


    «Όσοι συνεπώς δεν γνωρίζουν τι είναι φρόνηση και αρετή, αλλά πάντα παίρνουν μέρος σε φαγοπότια και σε όλα τα συναφή, κατευθύνονται, καθώς φαίνεται, συνεχώς προς τα κάτω, και περιπλανιούνται σ΄αυτό το διάστημα για όλη τη ζωή τους, χωρίς να μπορέσουν να φτάσουν στο αληθινό επάνω ούτε να στρέψουν το βλέμμα τους προς τα πάνω για να το δούν ποτέ ούτε ν΄ ανυψωθούν οι ίδιοι ούτε να πετύχουν την πραγματική πλήρωση από το αληθινό ον ούτε σταθερή και απόλυτη ηδονή να γευτουν, παρά, σαν ζώα που βόσκουν, κοιτάζοντας πάντα προς τα κάτω και σκυμμένοι στη γη και στα τραπέζια, χορταίνουν με τροφές και σαρκικές απολαύσεις και από τις την πλεονεξία τους γι΄ αυτά κλοτσιούνται και χτυπιούνται μεταξύ τους με τα κέρατα και τις οπλές τους, από την απληστία τους».Πλάτων, Πολιτεία, 586a[20]

    Λογγίνος (Περί ύψους) απόσπασμα



    Εξαιρετική ανάρτηση!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος
    «Όσοι συνεπώς δεν γνωρίζουν τι είναι φρόνηση και αρετή, αλλά πάντα παίρνουν μέρος σε φαγοπότια και σε όλα τα συναφή, κατευθύνονται, καθώς φαίνεται, συνεχώς προς τα κάτω...

    Τον ρώτησα γιατί έγινε παπάς και μου απάντησε ότι, αφού έπρεπε να δουλέψει για κάποιον, ένα αφεντικό που θα έλειπε όλη την ώρα ήταν το καλύτερο Ουήντερσον Τζ.
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή