Η λογική επικαλείται
τον ορατό κόσμο σαν μαρτυρούμενη ένδειξη ύπαρξης
(..όταν ορώ τα έργα των χεριών Σου../ψαλμός)


Επίγεια μάτια αδυνατούν να ατενίσουν το «απρόσιτο» φως, που η θεότητα "οικεί"

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Υπηρέτες του Ψεύδους




Οι καλικάντζαροι είναι μαυριδεροί, τριχωτοί, με ουρά και μακριά χέρια. Ζουν στα έγκατα της γης και με ένα μεγάλο πριόνι αγωνίζονται να κόψουν τον τεράστιο ξύλινο στύλο που κρατά στη θέση της τη γη. Ο στύλος όμως είναι πολύ χοντρός και γι αυτό χρειάζεται μεγάλη και μακρόχρονη προσπάθεια.


Από τις πολλές εκδηλώσεις του Κακού, μπορούμε να ξεχωρίσωμε τρεις όψεις χαρακτηριστικές: τον παρασιτισμό, την απάτη και την παρωδία. Ο Πονηρός ζει ως παράσιτο πάνω στο ον που δημιούργησε ο Θεός σχηματίζοντας ένα τερατώδες σάρκωμα, ένα δαιμονικό οίδημα. Απατεώνας καθώς είναι, εποφθαλμιά τις θείες ιδιότητες, υποκαθιστά στην ομοιότητα την ισότητα: " και έσεσθε ως Θεοί", ίσοι με τον Θεό.

Τέλος, φθονερός παραχαράκτης, παρωδεί τον Δημιουργό και οικοδομεί το δικό του Βασίλειο χωρίς Θεό, που είναι μια αντίστροφη μίμηση.

Η Αγία Γραφή δεν κάνει φιλοσοφία. Η Βίβλος δεν βλέπει στο Κακό μιαν απλή έλλειψη Καλού και τελειότητος, μια μη πληρότητα, αλλά μια ελευθερία που απέτυχε και έγινε κακή θέληση. Προσθέτοντας το μη υπάρχον στο υπάρχον το διαστρέφει σε ον κακοποιό. Εν τούτοις, αυτή η διαστροφή το Κακό, δεν υλοποιείται και δεν προσωποποιείται σε Πονηρό, παρά μόνο με την ύπαρξη ορισμένων προϋποθέσεων, παρά μόνον αν του προμηθεύσει κανείς "κλίνη και φαγητό" οντολογικά, δηλαδή την δυνατότητα να επικαλεσθεί -χάρις στην ελευθερία τους- τους συνενόχους συνειδητούς ή μη, οι οποίοι προσφέρονται να υπηρετούν το ψέμα. Μέσα σ' αυτό το πραγματικό λειτούργημα των "κατεχομένων" από το Κακό, τα όντα μικραίνουν για να διογκώνεται και να μεγαλώνει ο Ψεύστης. Η τραγικότητά του έγκειται στο ότι η τροφή των θεών -"άρτον αγγέλων έφαγεν άνθρωπος"- λείπει από τον Διάβολο, γιατί αυτή η ουράνια ζύμη είναι η πλήρωση του θελήματος του Πατρός. Αυτό το θέλημα είναι η υπόστασις όλων των πραγμάτων, διδάσκει ο άγιος Ειρηναίος. Έτσι, μέσα στον κόσμο του Θεού ο Πονηρός -φάντασμα, πειναλέος για το πραγματικό, είναι προωρισμένος να μην είναι παρά ένα "οντολογικό παράσιτο"... Τα τρομερά του φαγοπότια καμωμένα απ' αυτήν την επιβολή πάνω στον άνθρωπο, αρχίζουν να ετοιμάζουν από εδώ κάτω την κόλαση των ανθρώπων, διευρύνουν το κενό απ' όπου ο Θεός είναι απών.

6 σχόλια:

  1. Κάτσε ήσυχα και σύντομα θα καταλάβεις πόσο μάταιες είναι οι καθημερινές έγνοιες. Σιώπα λίγο και θα καταλάβεις πόσο άχρηστες είναι οι καθημερινές κουβέντες. Απαρνήσου από τα καθημερινά σούρτα φέρτα και θα καταλάβεις πόσο δυνάμεις οι άνθρωποι ξοδεύουν τζάμπα. Κλείσε την πόρτα σου και θα καταλάβεις πόσο επιβαρυντικές είναι οι δεσμοί των γνωριμιών. Να έχεις λιγότερες επιθυμίες και θα καταλάβεις γιατί είναι τόσο πολλές οι ασθένειες των ανθρώπων.
    Τσεν Τζιζού*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όλα όσα είμαστε είναι αποτέλεσμα της σκέψης μας. Αν ένας
    άνθρωπος μιλά η ενεργεί με κακή σκέψη, τον ακολουθεί ο πόνος. Αν
    ένας άνθρωπος μιλά ή ενεργεί με αγνή σκέψη, η ευτυχία τον
    ακολουθεί σαν σκιά που δεν τον εγκαταλείπει ποτέ.
    Βούδας

    ΚΑΙ ΑΣΕ ΤΑ ΧΟΜΠΙΤ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ...

    ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟ...ΤΟΓΙΟΤΟΜΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στη μέση της σχολικής περιόδου ένας πατέρας αποφασίζει να πάει στο σχολείο για να ρωτήσει για την πρόοδο του γιου του. Πρώτα βρίσκει τον καθηγητή των μαθηματικών.
    - Χάλια αδιόρθωτα. Ακόμη δεν ξέρει πόσο κάνουν ένα και ένα. Απελπισμένος ο πατέρας, ρωτάει τον καθηγητή της γεωγραφίας.
    - Λυπάμαι κύριε, του λέει και αυτός, αλλά ο γιος σας είναι εντελώς ανεπίδεκτος μαθήσεως. Για να καταλάβετε, δεν έχει μάθει ακόμη ποιά είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας. Καταστενοχωρημένος ο πατέρας, επιστρέφει στο
    σπίτι και μόλις γυρίζει ο γιος του, του λέει:
    - Έλα εδώ παιδί μου. Πόσο κάνουν ένα και ένα;
    - Τρία, απαντάει αυτός.
    - Και ποια είναι η πρωτεύουσα της Ελλάδας;
    - Η Λάρισα!
    - Και αφού τα ξέρεις ρε βλάκα, γιατί δεν τα λες και στο σχολείο;!

    χοχοχο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. PISTOS 788
    Λαός χωρίς συλλογική ιστορική μνήμη είναι δένδρο χωρίς ρίζες!

    Με τον ερχομό του Καποδίστρια και κυρίως του Όθωνα αρχίζουν οι τραγικές παρεξηγήσεις ανάμεσα στον κόσμο που έκανε την επανάσταση και τους ανθρώπους που ήταν μοιραίο να κυβερνήσουν την Ελλάδα για τα τριάντα πέντε χρόνια που θ’ακολουθήσουν. Είναι ένα μακρύ δράμα που παίζεται ανάμεσα σε αφηρημένες ιδέες και μιά ζωή που ξέσπασε για να ελευθερώσει ένα βασανισμένο έθνος, ατίθαση, αν θέλετε, αλλά που ήταν και δυνατή, και άξια, και ευαίσθητη, και πονεμένη, περισσότερο πονεμένη και ευαίσθητη γιατί είχε ακόμη ανοιχτές τις πληγές που πήρε στην πρόσφατη τρομαχτική πάλη -θυμωμένη ονομάζει ο λαός την πληγή που πονεί.

    Για τους ανθρώπους που ανάλαβαν να διοικήσουν τον τόπο, υπήρχε ένα εξαιρετικά δύσκολο πρόβλημα: να βάλουν σε τάξη ένα χάος, όπως έλεγαν· να νοσηλέψουν, να βοηθήσουν, να ψυχώσουν ένα λαό που πέρασε από φρικιαστικές δοκιμασίες για τη λευτεριά του, όπως θα ήταν πιο σωστό να πούμε. Τι έκαναν; Κάθησαν και βρήκαν αυθαίρετα την ευκολώτερη λύση, έλυσαν δηλαδή το πρόβλημα με μια μονοκοντυλιά. Μεταφράζω: όταν σκοτώθηκε ο Καποδίστριας, η Ελλάδα δοκίμασε ένα από τα χειρότερα χρόνια που έζησε ποτέ της, το 1832. Ο τόπος ήταν μοιρασμένος σε μερικά στρατιωτικά τιμάρια, που δεν είχαν άλλο σκοπό παρά να θρέψουν όπως όπως τα πειναλέα απομεινάρια των παλιών πολεμιστών. Η αντιβασιλεία έφερε μαζί της ένα δάνειο. Μ’αυτά τα χρήματα μπορούσε να δώσει ένα κομμάτι ψωμί στους πεινασμένους που βοούσαν έξω από τις πόρτες του Ναυπλίου. Προτίμησε να τα διαθέσει για τη συντήρηση του βαυαρικού στρατού που θα στήριζε, καθώς φαντάζουνταν, αυτή και τον Όθωνα. Μ’αυτό το στρατό διάλυσαν ή έδιωξαν έξω από το κράτος τους παλιούς αγωνιστές, τους φοβερούς αυτούς αγριανθρώπους όπως πίστευαν. Και οι αγριάνθρωποι τι συλλογιζόντουσαν; Η ακόλουθη συνομιλία του Μακρυγιάννη με τον Αιντέκ μας το δείχνει:

    «Ο φίλος μου ο Αιντέκ επειράχτη και μ’όκρινε με πολύ φαρμάκι: ‘Ό,τι σας λένε αυτό θα κάμετε, και γνώμες δεν μπορείτε να δώσετε, ότι η Μπαυαρία έχει τριάντα χιλιάδες μπαγενέτα και τα φέρνει εδώ και σας υποτάζει’ Τότε βρέθηκα σε θέση δεινή [...]. Του λέγω: ‘Δυστυχία μας των καημένων! Κακά και ψυχρά θα πάμε. Εγώ σου μίλησα αλλιώς κι εσύ μου απαντείς διαφορετικά με μπαγενέτα. Σας λέγω ως φίλος να πασκίσετε και το βασιλέα κι εσάς ν’αγαπούμε κι όχι να σας φοβόμαστε [...]. Να’ρθεί ένας να μου ειπεί ότι θα πάει ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου βγάλει και τα δυο μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός και η πατρίδα μου είναι καλά, με θρέφει. Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νά’χω, στραβός θανά είμαι [...]’. Μου λέγει: ‘Τον βασιλέα δεν τον αγαπάς;’ ‘Όχι’του λέγω ‘δεν ξέρω ψέματα. Όταν χαθεί η πατρίδα μου, ούτε αυτός μ’έχει υπήκοόν του, ούτε εγώ βασιλέα. Και γι’αυτό χρειάζεται δικαιοσύνη από σας, κι όχι φοβέρες με μπαγενέτες’,
    .........................
    Ένα από τα μυστήρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι το γιατί ενήλικοι άντρες και γυναίκες είναι πρόθυμοι να υπογράψουν έγγραφα που δεν διαβάζουν, που τους δεσμεύουν να πληρώσουν για αντικείμενα που δεν χρειάζονται, με λεφτά που δεν έχουν
    .........................
    Στο κιούντο, (ιαπωνική τοξοβολία), δεν σημαδεύεις για να βρεις τον στόχο. Πρέπει να βρεις τη σωστή στάση, τα σωστά βήματα.
    Το βέλος πάει στο στόχο από μόνο του. Τογιο?
    Καλημέρα Αδερφέ....γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. 1. Να καταγράψετε τις αλήθειες, που εσεις θεωρείτε απαραίτητες για να θεμελιώσει κάποιος σωστά τη ζωή του. Να τεκμηριώσετε με επιχειρήματα τις επιλογές σας.

    Τα θεμέλια της ζωής μας πρέπει να είναι γερά, να μην είναι εφήμερες αξίες γιατί κινδυνεύουμε οταν θα έρθουν δυσκολες στιγμές. Οι αλήθειες που μας δίδαξε ο Χριστός είναι ακλόνητες. Υπάρχει όμως και το δικαίωμα της ελευθερης επιλογής που μας δίνει ο Θεός. Εγώ λοιπόν για να πετύχω τους σκοπους μου, να πραγματοποιήθουν τα ονειρα μου και για να μπορώ να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες της ζωής θεωρώ γερά θεμέλια: την αγάπη, την αλήθεια, την υπομονή, τη δικαιοσύνη, την εμπιστοσύνη, τη γνώση, τη σκέψη, τη τιμιότητα και τη χριστιανική διδασκαλία με την οποία ο ανθρωπος μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα.
    1. Η αγάπη, όπως τη δίδαξε ο Χριστός για τον ίδιο τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπό του. Όποιος μαθαίνει να αγαπάει με τη χριστιανική αγάπη τον ίδιο του τον εαυτό, δεν μπορεί παρά να αγαπάει τον συνάνθρωπο του.
    2. Ο σεβασμός, όλων των δημιουργημάτων του Θεού και ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων.
    3. Η αληθινή γνώση της ελευθερίας του πνεύματος και της ελευθερίας της έκφρασης της γνώμης.
    4. Η φιλαλήθεια και η αποφυγή του ψεύδους, κατά το λόγο του Θεού.
    5. Η φιλειρηνικότητα και η δημοκρατικότητα του πνεύματος, αρετές που εξασφαλίζουν άριστες σχέσεις και συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων.
    6. Η υπομονή.
    7. Η εργατικότητα και η αγάπη για δημιουργία που κάνουν τον άνθρωπο ασφαλή και δυνατό.
    Όλα αυτά κάνουν τον άνθρωπο να ζει ειρηνικά, να νιώθει ελευθερία, γαλήνη και ηρεμία μέσα του και κατά συνέπεια να νιώθει ευτυχισμένος.
    (ΣΤ! Δημοτικού)
    παιδιά..........................



    *Αν ο άνθρωπος έβλεπε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι , δεν θα χανόταν εύκολα* . Δηλαδή δεν θα ξέφευγε από τον ενάρετο βίο . (Αίσωπος) .


    Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ .......ΓΡΑΦΕΤΕ ΚΙ ΔΥΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    Καλό βράδυ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος
    Οι αλήθειες που μας δίδαξε ο Χριστός είναι ακλόνητες. Υπάρχει όμως και το δικαίωμα της ελευθερης επιλογής που μας δίνει ο Θεός....!!!

    Τα πάθη σαν κινητήριες δυνάμεις, είναι μέσα στον άνθρωπο. Η άρνηση του Θεού, η αυταρέσκεια και η αυτοθεοποίηση διαστρέφουν τις δυνάμεις αυτές και τις κάνουν, απο ζωοποιές, ψυχοφθόρες. Ο άνθρωπος γίνεται ένα αυτοείδωλο, αυτοθαυμαζόμενος. Η μοναξιά και η στέρηση της συντροφιάς- κοινωνίας γίνεται η αμαρτία του. Η αμαρτία γίνεται η αναπνοή του αυτοειδώλου. Η παραμονή στην αμετανοησία του καθίσταται τελικώς η μόνιμη αορασία της αγάπης του θεού.
    Αρχιμανδρίτης Ελισαιος

    Η αλήθεια είναι ότι Ζ.Κ.Ε

    ΑπάντησηΔιαγραφή