Ας σου Γίνει όπως Επίστεψες

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

Γ.Δροσίνης

Ξαγρυπνώντας ο χριστιανός πολλές φορές πάνω απο τη νοερά θάλασσα της καρδιάς του και προσευχόμενος όλη τη νύκτα, ανακαλύπτει τον Χριστό ως "βρώσιμον ιχθύν εκπάγλου κάλλους" κα το μόνο που μπορεί να ομολογήσει ειναι ότι αισθάνεται τον εαυτό του ανάξιο για μια τέτοια δωρεά της θείας Χάρης. 

Με τον τρόπο αυτό ταπεινώνεται, αλλά και ανοίγεται μπροστά του και μέσα του ο κοσμος της προσευχής, της αδιάλειπτης προσευχής στο θείο όνομα. 

Αν δεν τοποθετήσουμε τον Χριστό σαν κέντρο στη ζωή μας για να συναρμολογηθεί αυτή γύρω απο εκείνον, πάντοτε θα κινούμαστε κετρομόλα, γύρω απο τον εαυτό μας με όλα τα δεινά που μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Η φιλαυτία του σύγχρονου ανθρώπου - και του Χριστιανού φυσικά - είναι οδηγήτρια στον πνευματικό θάνατο, το μηδέν και την Κόλαση. Είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτισμού που διαμόρφωσε μια κοινωνία θυμάτων, που ζει απο τώρα κιόλας την κόλασή της. 

Είναι φοβερό και μόνο να το σκεφθεί κανείς, να βρίσκεται μέσα στο Φως, στην Αγάπη του Χριστού και αντί να ευφραίνει ολοένα και περισσότερο, εκείνος να "οδύναται εις τους αιώνας". Γι' αυτό, όσο ζούμε, οι Χριστιανοί πρέπει να αγωνιζόμαστε πνευματικά, κάνοντας χώρο στην καρδιά μας, ώστε να έρθει μέσα της ο Χριστός και να τη ζωογονήσει, θεραπεύοντας την παραλυσία και τον πυρετό της. Αυτός που έτσι ζει, δεν κρίνεται, αλλά μεταβέβηκε εκ του θανάτου στη ζωή, απο τούτη κιόλας τη ζωή.  (Φ.Κυρίου Αριθ.Φυλ.27)

*~~~~~~~~~~~~*