Υπάρχει η εξωτερική του εικόνα, αυτή που από όλους γίνεται αντιληπτή, αλλά πίσω και μέσα του βαθιά υποκρύπτει την ίδια την ψυχή και το πνεύμα, που ζωοποιεί αυτόν τον Κόσμο – Ύλη!
Ο απόστολος Παύλος, μας
μιλάει για τρεις βαθμίδες
ύπαρξης, στην Β΄
Κορινθίους 12/ιβ΄ 2 - 4, όταν μας
αποκαλύπτει ότι ΄΄μεταφέρθηκε ως
τον 3ο ουρανό, στον Παράδεισο, και
άκουσε πράγματα ανέκφραστα΄΄.
Έχουμε δηλαδή βαθμίδες ύπαρξης,
ψηλότερες από τη γήινη φθαρτή μορφή
ύπαρξης.
Περιμένουμε την ΄΄απελευθέρωσή
της από τη φθορά΄΄, (Ρωμαίους
8/η΄ 19 κλπ), ούτως ώστε όταν ΄΄παρέλθει΄΄
η σημερινή της μορφή, να
αντικατασταθεί από την καινούργια
γη. Επειδή, ΄΄κατά την υπόσχεση
του Θεού, καινούργιους ουρανούς
και καινούργια γη προσμένουμε, όπου
σ' αυτό το νέο ανώτερο περιβάλλον
κατοικίας μας, κατοικεί
δικαιοσύνη΄΄. (Β΄
Πέτρου 3/γ΄ 13).
Μέσα δηλαδή, από
τις
καταστάσεις
της ύλης,
σμιλεύοντας
τη λίθο μας,
αφαιρούμε τα
περιττά
κομμάτια και
εμφανίζουμε
το κάλλος
της ψυχής.
Κοινός νους είναι αυτός που κρίνει τα πράγματα όπως του τα παρουσιάζουν οι πέντε αισθήσεις.
"Λεονάρντο Ντα Βίντσι"
"Λεονάρντο Ντα Βίντσι"
του Νικήτα Καυκιού.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Τι κάνετε εδώ στο μοναστήρι; ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό.
Κι’ αυτός αποκρίθηκε:
«Πέφτουμε και σηκωνόμαστε, και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε
και ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε».
- Η πνευματική πορεία δεν είναι μια γραμμική, προοδευτική πορεία προς τη θέωση. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, διαφοροποιημένα, διαδοχικά πνευματικά στάδια που οδηγούν στην αγιότητα. Αλλά μια ατέρμονη, προσωπική δυναμική, εξελικτική, σταυροαναστάσιμη διαδικασία η οποία χαρακτηρίζεται από παλινδρομήσεις, οπισθοχωρήσεις, κρίσεις, στασιμότητες, παλινδρομήσεις, νίκες, ήττες, επιτυχίες και αποτυχίες .
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την πνευματική πορεία με το πέταγμα του χαρταετού:
Τα υλικά του χαρταετού εικονίζουν τα βιολογικά μας δεδομένα.
Τα ζύγια, την ψυχοσυναισθηματική ισορροπία.
Η ουρά, τον προσωπικό σταυρό.
Ο σπάγκος, τη σωφροσύνη που μας γειώνει στην πραγματικότητα και δεν επιτρέπει στα μυαλά μας να πάρουν αέρα.
Οι χειρισμοί που απαιτούνται, τη διάκριση.
«Κεφάλι» κρατάει ο πνευματικός πατέρας ο οποίος είναι οδηγός και συμπαραστάτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ άνεμος είναι το πνεύμα του Θεού, η Χάρη χωρίς την οποία τίποτε δεν γίνεται.
Όταν ο άνεμος είναι καλός και ο χαρταετός καλοζυγισμένος το πέταγμα γίνεται εύκολα. Συνήθως όμως κάτι δεν πάει καλά και χρειάζεται επίμονη προσπάθεια μέχρι να σηκωθεί ψηλά ο χαρταετός και να «βρει τον αέρα του»: προσθαφαίρεση ουράς, σκουλαρίκια, διόρθωση στα ζύγια, τρέξιμο, ξεμπέρδεμα καλούμπας κλπ. Συχνά μπερδεύεται ο σπάγκος, ο αετός πέφτει σε αγκαθωτούς θάμνους, ψάχνουμε να τον βρούμε, χτυπάμε, ιδρώνουμε, φωνάζουμε, νευριάζουμε, μαλώνουμε ή ζηλεύουμε τους άλλους που πάνε ψηλότερα.
Όταν ο αετός ανεβαίνει ψηλά νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι τα καταφέραμε. Όταν πέφτει βολίδα ή παίρνει τούμπες ή γέρνει, τρέχουμε, αμολάμε και μαζεύουμε καλούμπα προσπαθώντας να του δώσουμε ύψος ενώ μέσα μας εναλλάσσονται συναισθήματα ενθουσιασμού και απογοήτευσης. Την ώρα της πάλης ξεχνάμε ότι το πέταγμα εξαρτάται κυρίως από τον άνεμο και την κατασκευή του αετού και παλεύουμε απεγνωσμένα να τον ανεβάσουμε ψηλά σαν να εξαρτώνται όλα από τη θέληση, τη δύναμη και την τεχνική μας.
Όταν ο αετός βρει τον αέρα του (αρπαγή από τη Χάρη) κρατιέται μόνος του στον ουρανό (ζωή προσευχής) αρκεί να τον κρατάμε με την άκρη του σπάγκου στο έδαφος (ταπείνωση). Βέβαια πάλι μπορεί να υπάρξουν προβλήματα όπως: να σταματήσει ο άνεμος (άρση της Χάριτος) ή να μας ξεφύγει ο αετός, αν τραβάει πολύ ο αέρας και δεν τον έχουμε στέρεα δεμένο (υψηλοφροσύνη). Και αλίμονο, όσο ψηλότερο είναι το σημείο από το οποίο θα πέσει ο αετός μας τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να συντριβεί.
Οι περισσότεροι από εμάς αρχίζουμε και τελειώνουμε την πνευματική μας πορεία χωρίς ποτέ να ανεβούμε τόσο ψηλά ώστε να «βρούμε τον αέρα μας». Έτσι ενώ γλιτώνουμε τον κίνδυνο μιας τελειωτικής πτώσης, δεν χαιρόμαστε ποτέ την ανάβαση στους ουρανούς.
«Αγγέλων εστί το μη πίπτειν, ίσως ουδέ δυναμένων, ως φασίν τινές, ανθρώπων δε το πίπτειν κaι πάλιν αvίστασθαι, οσάκις αν τούτο συμβή»
Οσ. Iωάννης της Κλίμακος
Ο δημιουργός παλεύει με ουσία σκληρή, αόρατη, ανώτερη του, κι ο πιο μεγάλος νικητής βγαίνει νικημένος. Για πάντα το πιο βαθύ μας μυστικό, το μόνο που άξιζε να ειπωθεί, μένει ανείπωτο. Δεν υποτάσεται ποτέ αυτό στο υλικό περίγραμμα της τέχνης. Πλαντούμε στην κάθε λέξη, βλέπουμε ένα δέντρο ανθισμένο, έναν ήρωα, μια γυναίκα, το άστρο της αυγής και φωνάζουμε: Αχ! και τίποτ' άλλο δεν μπορεί να χωρέσει τη χαρά μας. Όταν το Αχ! αυτό θελήσουμε, αναλύοντάς το να το μεταδώσουμε στους ανθρώπους, να το σώσουμε απο την ίδια μας τη φθορά, πως εξευτελίζεται σε λόγια αδιάντροπα, βαμμένα γεμάτα αέρα και φαντασία!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσευχή σήμερα λέγεται πράξη. Να ασκητεύεις σήμερα θα πει: να ζεις με τους ανθρώπουςκαι να ανεβαίνεις κάθε μέρα, κάθε μέρα και όχι μονάχα τη Μεγάλη Παρασκευή με το Χριστό στο Γολγοθά. Και να σταυρώνεσαι.
Ν.Καζαντζάκης
Ανακαλύπτουμε κίνητρα φτωχά και διεστραμμένα να κρύβονται πίσω από την επιφάνεια της αρετής μας. Αυξάνουμε σε αυτογνωσία και συνειδητοποιούμε ότι αυτό που κάποτε νομίζαμε αρετή ήταν αμαρτία. Αυτό που νομίζαμε ότι προσφέραμε στο Θεό υπηρετούσε μόνο τις ατομικές μας ανάγκες. Η ωριμότητα του χθες αποκαλύπτεται ως η ανωριμότητα του σήμερα. Η αρετή του χθες ως η αμαρτία του σήμερα.
ΔιαγραφήΜε τα χρόνια καταλαβαίνουμε ότι οι ατομικές μας προσπάθειες δεν μας σώζουν. Απλά αποκαλύπτουν το μέγεθος της αδυναμίας μας. Οι εξαντλητικές αποτυχίες, μας προετοιμάζουν για να καταθέσουμε συντετριμμένο τον εαυτό μας στον Χριστό.
Ξέρει ο Νικόλας
-ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ,ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ....ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΗΝ ΓΡΑΦΗ-
ΑπάντησηΔιαγραφήΞΕΚΙΝΗΣΑ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ,ΦΘΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ Ο ΚΑΙΝ ΕΧΕΙ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΒΕΛ,ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ-ΣΤΗ ΓΗ ΝΑΙΔ-ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΥΕΤΑΙ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ...
-ΣΤΟΠ,ΜΕΓΑΛΕ ΤΙ ΛΕΣ ΕΔΩ...ΑΔΑΜ+ΕΥΑ=2+ΑΒΕΛ+ΚΑΙΝ=4-ΑΒΕΛ...=3ΠΟΙΟ ΧΩΡΙΟ;ΠΟΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ;ΕΚΕΙ ΚΟΛΛΗΣΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΡΙΝ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ...
-ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΩΣΑ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ,ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ,ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ...
ΠΕΡΑΣΕ Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΑΖΕ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ,ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΕΙΧΕ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ,ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΤΖΑΜΠΑ ΞΕΝΥΧΤΗΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙΑ...
ΕΙΚΟΝΕΣ...
-ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΝΑ ΦΩΣ ΑΝΑΒΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ...ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑΣ...ΚΑΙ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΑΓΚΩΝΑ,ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ...ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΓΡΑΨΕ-Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΟΥ ΜΕ ΝΙΚΗΣΑΝ...ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΟΥ...
ΟΜΟΡΦΑ...ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ ΣΧΟΛΙΑ...ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ!
Μετά τη βίωση της εγκατάλειψης ακόμη και από τον Θεό Πατέρα, ολοκληρώνει το έργο του.
ΔιαγραφήΜετά την ταπεινή αποδοχή του ατιμωτικού θανάτου, δοξάζεται.
Μετά την κάθοδο στον Άδη, ζει ως οντολογικό συνακόλουθο το γεγονός της Ανάστασης.
Αν πιστέψουμε ότι ήλιος εξακολουθεί να λάμπει πάντοτε πίσω από τα σύννεφα θα μπορέσουμε από τώρα να γίνουμε συνδαιτυμόνες της επουρανίου βασιλείας. Διότι αυτό που περισσότερο μας εξουθενώνει στην αμαρτία είναι η απογοήτευση και αυτό που περισσότερο μπορεί να δυναμώσει μέσα μας την πίστη είναι η ελπίδα.
Δημοσιεύθηκε στην εφημ. Χανιώτικα Νέα στις17/02/07
Yio bro Μου
Ένας μικρός στάβλος κι ο αγαπημένος του γάιδαρος ήταν η μόνη περιουσία του Χότζα. Η γυναίκα του όμως τον έτρωγε να πάρουν μια αγελάδα.«Ν’ αγοράσουμε, Χότζα μου μια αγελάδα! Και το φρέσκο γάλα μας θα έχουμε κάθε μέρα, και θα φτιάχνουμε τα δικά μας τυριά.» «Δε χωράει ο στάβλος δύο ζώα, μωρέ γυναίκα, είναι μικρός» της έλεγε εκείνος. Πες πες αυτή όμως τον έπεισε. Πάει ο Χότζας στο παζάρι, αγοράζει μια αγελάδα και τη βάζει στο στάβλο μαζί με το γάιδαρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ καιρός περνάει κι ο Χότζας παρατηρεί με λύπη πως ο γάιδαρος, στριμωγμένος στη γωνιά του, υποφέρει από την τεράστια αγελάδα.
«Θεούλη μου, δεν μπορείς να πάρεις την ψυχή αυτής της αγελάδας να ηρεμήσει πια ο γαϊδαράκος μου;» παρακαλεί το Θεό καθημερινά.
Ώσπου μια μέρα ανοίγει την πόρτα του στάβλου και τί να δει! Το γάιδαρο ψόφιο στο πάτωμα και την αγελάδα δίπλα του να μασουλάει ανέκφραστη τα άχυρά της. Πολύ στενοχωρημένος, πιάνει το ψόφιο ζώο από την ουρά, το σέρνει έξω και πηγαίνοντάς το να το θάψει κοιτάζει προς τον ουρανό κουνώντας το κεφάλι του.
«Τί να σου πω; Τόσα χρόνια Θεός και δεν έχεις μάθει να ξεχωρίζεις το γάιδαρο από την αγελάδα!» λέει στον παντοδύναμο.