Κι ὅμως πρέπει νὰ λογαριάσουμε πῶς προχωροῦμε

Ἂν εἶναι ἀνθρώπινος ὁ πόνος δὲν εἴμαστε ἄνθρωποι μόνο
γιὰ νὰ πονοῦμε
γι᾿ αὐτὸ συλλογίζομαι τόσο πολύ, τοῦτες τὶς μέρες, τό με-
γάλο ποτάμι
αὐτὸ τὸ νόημα ποὺ προχωρεῖ ἀνάμεσα σὲ βότανα καὶ σὲ
χόρτα
καὶ ζωντανὰ ποὺ βόσκουν καὶ ξεδιψοῦν κι ἀνθρώπους ποὺ
σπέρνουν καὶ ποὺ θερίζουν
καὶ σὲ μεγάλους τάφους ἀκόμη καὶ μικρὲς κατοικίες τῶν
νεκρῶν.
Αὐτὸ τὸ ρέμα ποὺ τραβάει τὸ δρόμο του καὶ ποὺ δὲν εἶναι
τόσο διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ἀνθρώπων
κι ἀπὸ τὰ μάτια τῶν αὐθρώπων ὅταν κοιτάζουν ἴσια-πέρα
χωρὶς τὸ φόβο μὲς στὴν καρδιά τους,
χωρὶς τὴν καθημερινὴ τρεμούλα γιὰ τὰ μικροπράματα ἢ
ἔστω καὶ γιὰ τὰ μεγάλα-
ὅταν κοιτάζουν ἴσια- πέρα καθὼς ὁ στρατοκόπος ποὺ συν-
ήθισε ν᾿ ἀναμετρᾶ τὸ δρόμο του μὲ τ᾿ ἄστρα,
ὄχι ὅπως ἐμεῖς, τὴν ἄλλη μέρα, κοιτάζοντας τὸ κλειστὸ
περιβόλι στὸ κοιμισμένο ἀράπικο σπίτι,
πίσω ἀπὸ τὰ καφασωτά, τὸ δροσερὸ περιβολάκι ν᾿ ἀλλά-
ζει σχῆμα, νὰ μεγαλώνει καὶ νὰ μικραίνει-
ἀλλάζοντας καθὼς κοιτάζαμε, κι ἐμεῖς, τὸ σχῆμα τοῦ πό-
θου μας καὶ τῆς καρδιᾶς μας,
στὴ στάλα τοῦ μεσημεριοῦ, ἐμεῖς τὸ ὑπομονετικὸ ζυμάρι
ἑνὸς κόσμου ποὺ μᾶς διώχνει καὶ ποὺ μᾶς πλάθει,
πιασμένοι στὰ πλουμισμένα δίχτυα μιᾶς ζωῆς ποὺ ἤτανε
σωστὴ κι ἔγινε σκόνη καὶ βούλιαξε μέσα στὴν ἄμμο
ἀφήνοντας πίσω της μονάχα ἐκεῖνο τὸ ἀπροσδιόριστο
λίκνισμα ποὺ μᾶς ζάλισε μιᾶς ἀψηλῆς φοινικιᾶς.
Απόσπασμα: "Ἕνας γέροντας στὴν ἀκροποταμιά" Γ.Σεφέρης

Φίλος

Το κείμενο του Καντ
για τη φιλία

«Η φιλία (θεωρούμενη μέσα στην τελειότητά της) είναι η ένωση δύο προσώπων με αγάπη και σεβασμό ισότιμο και αμοιβαίο»...
...Η φιλία είναι παρ’ όλα αυτά, κάτι τόσο τρυφερό στην γλυκύτητα του συναισθήματος μιας αμοιβαίας κατοχής που κατορθώνει την σύμφυση με ένα πρόσωπο που, αν την αφήσει κανείς να βασισθεί σε συναισθήματα και αν δεν την υποτάσσει στην αμοιβαία επικοινωνία και αν δεν την στηρίζει σε αξιώματα ή σε κανόνες στέρεους που διαφυλάσσουν την οικειότητα και περιορίζουν την αμοιβαία αγάπη με αξιώσεις σεβασμού, απειλείται κάθε στιγμή να διακοπεί.»
Ιμμάνουελ Καντ, Γερμανός φιλοσοφος (1724 – 1804)
(Κείμενο του «Η ενδόμυχη Ένωση της Αγάπης με τον σεβασμό μέσα στην Φιλία»).

Φιλία
«Είν’ η λέξη γλυκειά, τρυφερή,
την καρδιά σου ζεσταίνει.
Δίνει κουράγιο, χαρά, θαλπωρή.
Είν’ η Φιλία, η μόνη που μένει.

Σε ώρες λύπης και πίκρας, σε ώρες χαράς,
ώρες που μόνος πώς είσαι, νομίζεις,
στα μάτια τον φίλο με πίστη κοιτάς.
Το χέρι απλώνει, κι όλο τον κόσμο κερδίζεις.

Είναι η φιλία δώρο Θεού,
δεν πρέπει ποτέ να προδώσεις.
Κι αν λαθεμένα βήματα τη σύρουν αλλού,
στάσου κοντά της και μην αρνηθείς,
συ πρώτος το χέρι θα δώσεις».
(Μάιος, 1992)
ποίησης της Γιούλας Ζώνα
πηγή: http://www.alithia.gr/newspaper/2009/17022009/17022009,30360.html

Πώς θ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του.

Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται.

Τί να τους πω και πώς να τους το πω;

- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
(...)

Πώς θ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

* … Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε. …” Γ. Σεφέρης

* “Η των γραφών ανάγνωσις, των ουρανών εστίν υπάνοιξις” Ιωάννης Χρυσόστομος

Μπαταρία

«Στον κόσμο δυο πράγματα είναι σίγουρα, ο θάνατος και οι φόροι»

Στον χώρο της ψυχολογίας, ο κορυφαίος νευρολόγος-ψυχίατρος καί ιδρυτής της ψυχανάλυσης Sigmund Freud, βαθύτατα συγλονισμένος από την καταστροφική μανία των ανθρώπων στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μίλησε ανοιχτά για το ένστικτο του Θανάτου- αυτή την ενόρμηση της καταστροφικής επιθετικότητας που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση και αντιμάχεται τα ένστικτα της Ζωής που σχετίζονται με την αναπαραγωγή, τη δημιουργία και τη συντήρηση του φαινομένου της Ζωής σε κάθε έκφραση. Για τον Freud, η έμφυτη ανθρώπινη καταστροφικότητα κατευθύνεται τελικά στο θάνατο και τον αφανισμό του ίδιου του ανθρώπου. Αυτός είναι ο τελικός σκοπός της. Ο Freud πίστευε ότι κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο μπορούν να συνυπάρχουν μέσα μας ταυτόχρονα το μίσος και η αγάπη για το ίδιο πρόσωπο, έτσι και η ζωή μας μπορεί να συνδυάσει την επιθυμία και λαχτάρα για επιβίωση με την αμφίθυμη επιθυμία και μανία της εξόντωσης μας. Κάθε ζωντανός οργανισμός τείνει ασυνείδητα προς τη νιρβάνα εξαιτίας της σφοδρότητας και της έντασης με την οποία καιει μέσα του η φλόγα της ζωής. Ο Freud θεωρούσε ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από τον πόνο της καταστροφής αποζητεί την γαλήνη, επιθυμεί να θέσει ένα τέλος σε όλο αυτόν «τον πυρετό που λέγεται ζωή». Έτσι η επιθυμία της ζωής και του θανάτου, της δημιουργίας και της καταστροφής συγκατοικούν μέσα μας. Πολλοί μεταγενέστεροι ψυχαναλυτές, επικεντρώθηκαν στο συγκρουσιακό και αμφιθυμικό στοιχείο που χαρακτηρίζει την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης: ο άνθρωπος μπορεί να καταστρέψει αυτό που αγαπά. Ότι τον δημιουργεί και ότι ο ίδιος δημιουργεί είναι σε θέση να το καταστρέψει.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Ελβετός ψυχίατρος Carl Jung θεωρούσε ότι κάθε ανθρώπινη φύση έχει ένα τμήμα, όπου συγκεντρώνονται τόσο οι ανεκπλήρωτες, δημιουργικές δυνάμεις του ατόμου όσο και οι πιο καταστροφικές τάσεις του.


Ο Σκοπός της ζωής, είναι μια ζωή με Σκοπό "Robert Burns"

Η ανθρώπινη καταστροφικότητα στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πνιγμένη ανάγκη έκφρασης για δημιουργία. Ή- για να ξαναγυρίσουμε στον Σωκράτη- είναι το απότελεσμα της άγνοιας του ανθρώπου για τους νόμους της Φύσης και τις δυνάμεις που τον έχουν δημιουργήσει και τον κατευθύνουν.

Η δύναμη της δημιουργίας είναι τεράστια. Ας συνειδητοποιήσει επιτέλους ο άνθρωπος ότι είναι προιόν αυτής της δύναμης και ότι αυτή η δύναμη του έχει δώσει τεράστιες δυνατότητες για να δημιουργήσει καί να πετύχει!
πηγή: http://www.kousiadis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=50&Itemid=54

«ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν, καί φωνή μία πᾶσι»

Τα συστατικά του ανθρώπου

Δύο είναι τα συστατικά, από τα οποία αποτελείται ο άνθρωπος, το σώμα και η ψυχή. Το σώμα γήινο, υλικό και φθαρτό, γι’ αυτό και θνητό. Η ψυχή πνευματική και αθάνατη, και η ζωή της ποτέ δεν διακόπτεται (1). Και η ψυχή δίνει ζωή στο σώμα, αλλά και δρα με το σώμα και με το σώμα φέρει σε πέρας τα έργα της. Το σώμα το κατώτερο, η ψυχή το ασυγκρίτως από το σώμα ανώτερο. Τούτο βεβαιώνει και ο λόγος του Κυρίου, που εξαίρει την ασύγκριτη προς το σώμα και προς όλα τα υλικά πράγματα αξία της ψυχής. «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η’ 36, 37). Παρά ταύτα όμως το σώμα παρότι υλικό και φθαρτό προσλαμβάνει υπέροχη αξία στο Χριστιανισμό, αφού γίνεται ναός του Αγίου Πνεύματος και φυλάσσεται σε ανάσταση και ζωή αιώνια, όταν κατά την εξανάσταση θα ενωθεί πάλι με την αθάνατη ψυχή του. Για αυτό λέει ο Απόστολος· «οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ;» (Α’ Κορινθ. στ’ 19). Επομένως είναι φανερή και του σώματος η αξία, αφού τόση τιμή προσλαμβάνει, ώστε κατοικητήριο του αγίου Θεού να γίνεται. Αλλά και πόση προσοχή χρειάζεται να διατηρείται αγνό και άμωμο, αφού θα κρατεί μέσα του τον άγιο Θεό. Άγιος ο ένοικός του, άγιο και αυτό. Και επιπλέον πρέπει να είναι και να μένει αγνό και άγιο, αφού παραδίδεται μεν τώρα διά του θανάτου στη φθορά, αλλά θα αναστηθεί, όπως είπαμε, σε νέα, άφθαρτη και αιώνια ζωή. Αθάνατη, λοιπόν, και θεοειδής η ψυχή, και γι’ αυτό ασύγκριτη προς τα υλικά η αξία της. Αλλά μέγιστη και του σώματος η αξία, αφού και αυτό από το Πνεύμα του Θεού εξαγιάζεται και ναός του Αγίου Πνεύματος γίνεται, και Σώμα και Αίμα Χριστού δέχεται και σε ανάσταση και αιώνια ζωή φυλάσσεται, σύμφωνα και με την ομολογία της Πίστης μας· «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» (2).

Ο πρώτος άνθρωπος γενάρχης όλου του ανθρώπινου γένους

Όλοι γνωρίζουμε πως επάνω στον πλανήτη μας, τη γη, δεν κατοικεί μία φυλή και δεν ομιλείται μία γλώσσα. Κάποτε βέβαια δεν ήταν έτσι. Όπως μας λέει και η Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή ο λόγος του Θεού, που είναι η αλήθεια, στην πολύ-πολύ παλιά εποχή και μετά τον κατακλυσμό στην εποχή του Νώε «ἦν πᾶσα ἡ γῆ χεῖλος ἕν, καί φωνή μία πᾶσι» (Γενέσ. ια’ 1). Δηλαδή σε όλη τη γη υπήρχε ένα γένος ανθρώπων και όλοι οι άνθρωποι μιλούσαν μία ίδια γλώσσα. Όταν κατόπιν αποφάσισαν να κτίσουν τον πύργο Βαβέλ από αλαζονεία και υπερηφάνεια και για να βγάλουν όνομα και να γίνουν ξακουστοί, τότε ο Θεός τους σύγχυσε τη γλώσσα, για να μην μπορούν να συνεννοηθούν και να φτιάξουν έτσι εγωιστικά τον πύργο τους.
πηγή: www.xfd.gr