Βουβοί άνθρωποι, ανέκφραστα πρόσωπα, βουβές σκέψεις, ανεκπλήρωτα όνειρα και πολλά «γιατί».
Υπήρχε η σιγουριά ότι του χρόνου όλα θα είναι καλύτερα.
Στις μέρες μας τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά.
Βρισκόμαστε οι περισσότεροι σε ελεύθερη πτώση και όταν πέφτεις, δυστυχώς, δεν μπορείς να απολαύσεις την πτώση σου. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι η πρόσκρουσή σου με το έδαφος, να έχεις τις λιγότερες απώλειες. Μας λείπει η ελπίδα, μας λείπει η προσμονή για κάτι καλύτερο που θα μας έδινε κουράγιο για να αντέξουμε. Τώρα όλοι, εκτός των γνωστών βολεμένων, νιώθουν μετέωροι.
Κοιτάζεις «δεξιά» σου και βλέπεις υποταγή, κοιτάζεις μπροστά σου και αντί για «μπροστάρηδες» βλέπεις συμβιβασμένους να πορεύονται το δρόμο που οδηγεί σε κάποιο βουλευτικό έδρανο, σε κάποιο διοικητικό θώκο η σε κάποιο άλλο υψηλό πόστο.
Κοιτάζεις «αριστερά» σου και βλέπεις κάποιους να σφυρίζουν αδιάφορα, κάποιους άλλους να κρατάνε τις «αποστάσεις» και κάποιους άλλους να έχουν κάνει μεταβολή και να μοιάζουν μ’αυτούς που βρίσκονται «δεξιά» σου. Βλέπεις και κάποιους που ψάχνουν, αναζητούν, φωνάζουν, κάνουν φασαρία είναι αλήθεια αλλά είναι ακόμη λίγοι.
Κοιτάζεις πίσω σου και βλέπεις χιλιάδες σαν και σένα να ψάχνουν ότι ψάχνεις κι εσύ.
Στο χέρι μας είναι να αποτινάξουμε όποιον και ότι δεν μας αφήνει να χαρούμε, αρκεί να ξαναβρούμε το «μαζί» και να αφήσουμε στην άκρη το «μόνος μου».Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης
http://www.alfavita.gr/artro.php?id=17853
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΜΕ ΓΥΡΩ ΜΑΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ...ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΗ...
ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΩ ΤΟ ΟΡΟΣ...
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ!
Γιατί όχι? ας δούμε "μαζί" και μέσα μας!.....έχει θέα,...φαντάζομαι,.... !
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εγώ υποθέτω το όρος....άλλος Αέρας Αδερφέ μου
Μέσα στης καρδιάς το κέντρο,
μεγαλώνει ένα δέντρο.
Το 'χω από μικρό παιδάκι,
κάθε χρόνος και κλαδάκι.
Είν' η ρίζα του βαθιά μου,
στην ψυχή, στα όνειρά μου.
Η σκιά του με πλακώνει,
θα το κάψω να τελειώνει.
Κι όλο σκάβω εκεί βαθιά μου,
να το βγάλω απ' την καρδιά μου.
Σ' ένα φόβο έχει ριζώσει,
νόμιζα πως θα με σώσει.
Μέσα στης καρδιάς το κέντρο,
μεγαλώνει ένα δέντρο.
Κι από τους εφτά του κλώνους,
για καρπούς μου δίνει πόνους.
Έπαψα να το ποτίζω,
και τον κήπο να του χτίζω.
Η σκιά του με πλακώνει,
θα το κάψω να τελειώνει.
Κι όλο σκάβω εκεί βαθιά μου,
να το βγάλω απ' την καρδιά μου.
Σ' ένα φόβο έχει ριζώσει,
νόμιζα πως θα με σώσει.
Μέσα στης καρδιάς το κέντρο,
μεγαλώνει ένα δέντρο.
Το 'χω από μικρό παιδάκι,
κάθε φύλλο και φαρμάκι.
στιχοι-μουσικη:Θ.Κοτονιας
http://www.youtube.com/watch?v=yepRIE9lcZs&feature=related
Άπονε πόνε γιατρέ του "πεθαμένου"
Καλό βράδυ Αδερφέ μου