Η λογική επικαλείται
τον ορατό κόσμο σαν μαρτυρούμενη ένδειξη ύπαρξης
(..όταν ορώ τα έργα των χεριών Σου../ψαλμός)


Επίγεια μάτια αδυνατούν να ατενίσουν το «απρόσιτο» φως, που η θεότητα "οικεί"

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή.

Πώς μπορείς να φτάσεις στο σπλάχνο της άβυσσος και να την καρπίσεις; Αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί, δεν μπορεί να στριμωχτεί σε λόγια, να υποταχτεί σε νόμους· καθένας έχει και τη λύτρωση τη δική του, απόλυτα ελεύτερος.


Μια μέρα όλο το Σύμπαντο θα γίνει πυρκαγιά.
Η φωτιά είναι η πρώτη κι η στερνή προσωπίδα του Θεού μου. Ανάμεσα σε δυο μεγάλες πυρές χορεύουμε και κλαίμε.
Λαμποκοπούν, αντηλαρίζουν οι στοχασμοι και τα κορμιά μας. Γαλήνιος στέκουμαι ανάμεσα στις δυο πυρές κι είναι τα φρένα μου ακίνητα μέσα στον ίλιγγο και λέω:
Πολύ μικρός είναι ο καιρός, πολύ στενός είναι ο τόπος ανάμεσα στις δυο πυρές, πολύ οκνός είναι ο ρυθμός ετούτος της ζωής· δεν έχω καιρό, δεν έχω τόπο να χορέψω! Βιάζουμαι!



Ο ανώτατος αυτός βαθμός της άσκησης λέγεται: Σιγή. Όχι γιατί το περιεχόμενο είναι η ακρότατη άφραστη απελπισία για η ακρότατη άφραστη χαρά κι ελπίδα. Μήτε γιατί είναι η ακρότατη γνώση, που δεν καταδέχεται να μιλήσει, για η ακρότατη άγνοια, που δεν μπορεί.
Σιγή θα πει: Καθένας, αφού τελέψει τη θητεία του σε όλους τους άθλους, φτάνει πια στην ανώτατη κορφή της προσπάθειας· πέρα από κάθε άθλο, δεν αγωνίζεται, δε φωνάζει· ωριμάζει αλάκερος σιωπηλά, ακατάλυτα, αιώνια με το Σύμπαντο.

Ανάμεσα από τους καπνούς κι από τις φλόγες, αναπαμένος στην κορυφή της πυρκαγιάς, κρατώ αμόλευτο, δροσερό, γαλήνιο, τον καρπό της φωτιάς, το Φως.

ΑΣΚΗΤΙΚΗ Ν.Καζαντζακης

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Η Εξωτερική εικόνα του Κόσμου


Υπάρχει η εξωτερική του εικόνα, αυτή που από όλους γίνεται αντιληπτή, αλλά πίσω και μέσα του βαθιά υποκρύπτει την ίδια την ψυχή και το πνεύμα, που ζωοποιεί αυτόν τον Κόσμο – Ύλη!



Ο απόστολος Παύλος, μας μιλάει για τρεις βαθμίδες ύπαρξης, στην Β΄ Κορινθίους 12/ιβ΄ 2 - 4, όταν μας αποκαλύπτει ότι ΄΄μεταφέρθηκε ως τον 3ο ουρανό, στον Παράδεισο, και άκουσε πράγματα ανέκφραστα΄΄. Έχουμε δηλαδή βαθμίδες ύπαρξης, ψηλότερες από τη γήινη φθαρτή μορφή ύπαρξης.



Περιμένουμε την ΄΄απελευθέρωσή της από τη φθορά΄΄, (Ρωμαίους 8/η΄ 19 κλπ), ούτως ώστε όταν ΄΄παρέλθει΄΄ η σημερινή της μορφή, να αντικατασταθεί από την καινούργια γη. Επειδή, ΄΄κατά την υπόσχεση του Θεού, καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη προσμένουμε, όπου σ' αυτό το νέο ανώτερο περιβάλλον κατοικίας μας, κατοικεί δικαιοσύνη΄΄. (Β΄ Πέτρου 3/γ΄ 13).


Μέσα δηλαδή, από τις καταστάσεις της ύλης, σμιλεύοντας τη λίθο μας, αφαιρούμε τα περιττά κομμάτια και εμφανίζουμε το κάλλος της ψυχής.

Κοινός νους είναι αυτός που κρίνει τα πράγματα όπως του τα παρουσιάζουν οι πέντε αισθήσεις.
"Λεονάρντο Ντα Βίντσι"