Η λογική επικαλείται
τον ορατό κόσμο σαν μαρτυρούμενη ένδειξη ύπαρξης
(..όταν ορώ τα έργα των χεριών Σου../ψαλμός)


Επίγεια μάτια αδυνατούν να ατενίσουν το «απρόσιτο» φως, που η θεότητα "οικεί"

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

κ. Λαγκάρντ Άκου


από το βιβλίο “Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ”
Μου λέει το δύσκολο πόνο να νιώθεις τα πανιά του καραβιού σου φουσκωμένα από τη θύμηση και την ψυχή σου να γίνεται τιμόνι.Και να ‘σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και ακυβέρνητος σαν τ’ άχερο στ’ αλώνι.
Την πίκρα να βλέπεις τους συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στα στοιχεία, σκορπισμένους έναν-έναν.
Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δε φτάνουν πια οι ζωντανοί που σου απομέναν.
Μιλά…

Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου τη σκέψη

του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια

δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.

“ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ”
Γ.Σεφέρης

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

ΠΡΟΣΕΥΧΗ-Παρασκευή 25 Μαΐου στίς 22.00

Κύριε, απόψε ο ύπνος δεν έρχεται να σφαλίσει τα κουρασμένα βλέφαρά μου. ας μπορούσα τουλάχιστον τις ώρες αυτές της βαθιάς σιγής να σκεφθώ αυτούς, που δεν μπορούν να κοιμηθούν. Γιατί κρυώνουν και πεινούν, γιατί βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου ή στο χειρουργικό τραπέζι, γιατί η αχαριστία πλήγωσε την ευαίσθητη καρδιά τους, γιατί η συκοφαντία κηλίδωσε το λευκό μέτωπό τους, γιατί υποφέρουν στην ξενιτιά ή ζουν με το όραμα της χαμένης Πατρίδας τους. Αν μπορούσα να σκεφθώ αυτούς και να προσευχηθώ γι΄αυτούς, τότε η αϋπνία μου θάταν ευλογημένη.


Παρασκευή 25 Μαΐου στίς 22.00 : Ἑνώνουμε τίς προσευχές μας γιά τό Ἔθνος μας 

Ἡ δύναμη τῆς ὁμαδικῆς προσευχῆς ὅπως μᾶς ἔχουν βεβαιώσει οἱ σύγχρονοι ἅγιοι γέροντες εἶναι πολλαπλάσια καί μπορεῖ νά κάνει πραγματικά θαύματα. 
Μετά δυόμισι ἐτῶν ἐγκόσμιων προσπαθειῶν ὥστε νά ἀλλάξει ἡ πορεία τοῦ Ἔθνους μας ἴσως ἦρθε ἡ ὥρα, τώρα, στήν πιό κρίσιμη καμπή τῶν ἐξελίξεων να ἑστιάσουμε περισσότερο καί πιό συντονισμένα στήν προσευχή. 
Μαζί, τήν ἴδια ὥρα ἀπό ὅπου κι ἄν βρισκόμαστε στόν πλανήτη μποροῦμε νά ἑνώσουμε τίς δεήσεις μας μέ ὁποιοδήποτε τρόπο μπορεῖ ὁ καθένας, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός θά ἀνατρέψει τήν δυσχερῆ κατάστασή μας. Παρακαλοῦμε, κυρίως τά blogs, τά forums, ἄλλες ἰστοσελίδες πού θά θελήσουν νά συμμετάσχουν, νά προωθήσουν τήν προσπάθεια ὥστε αὐτή νά διαδοθεῖ εὐρύτερα ἀκόμη καί ἐκτός διαδικτύου, κάτι πού μπορεῖ νά κάνει ὁ καθένας μέ μηνύματα μέσω κινητῶν καί ἀπό στόμα σέ στόμα ὥστε τήν ἄλλη Παρασκευή στίς 22.00 νά εἴμαστε ὅσο τό δυνατό περισσότεροι παρόντες στό κάλεσμα, γιά νά προσευχηθοῦμε ὑπέρ....


τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου καί τοῦ Ἔθνους μᾶς γενικότερα. Εἶναι τό πιό ἁπλό πού μποροῦμε νά κάνουμε ἀλλά ἴσως τό πιό σπουδαῖο.
ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΩΡΕΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΞΙΖΕΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΡΟΩΘΗΣΗ. 



Τρίτη 22 Μαΐου 2012

Η Απληστία του Ανθρώπου

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ανθρώπινης  συμπεριφοράς είναι και η απληστία. Η λέξη παράγεται από το στερητικό «α» και το «πληστός» που σημαίνει πλήρης - γεμάτος. Άπληστος, επομένως, είναι ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από την επιθυμία.

«Τρεις δυνάμεις κινούν τον κόσμο», είπε κάποτε ο Αϊνστάιν. «Η ανοησία, ο φόβος και η απληστία». Θα εξετάσουμε την απληστία, αρχικά, μέσα από την ιστορία.
Ο Μίδας, έμεινε για την απληστία του στο χρυσό παρομοιώδης. Αλλά και ο Κροίσος, που δεν άκουσε το Σόλωνα στην αρετή του μέσου δρόμου αλλά τους ιερείς του Απόλλωνα για να επιτεθεί στον Κύρο και ν’ αυγατίσει κι άλλο την περιουσία του, τιμωρήθηκε δεόντως. Άπληστοι καθώς είχαν γίνει από τα δώρα του και αυτοί, δίνοντάς του έναν εκ πρώτης όψεως θετικό χρησμό, επέδρασαν ως Νέμεση, παίρνοντάς τον στο λαιμό τους.

Μια ιστορία υποτέλειας εκμετάλλευσης και τρόμου.  Ένας ολόκληρος μηχανισμός αστών πολιτικών, "έγκριτων" οικονομολόγων και διατεταγμένων δημοσιογράφων επισείει τον τρόμο του δημοσιονομικού ελλείμματος, με στόχο τη βαθιά κοινωνική οπισθοδρόμηση.  Την ίδια ώρα οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί λύκοι στήνουν χορό πάνω στο πτώμα της οικονομίας του ελληνικού κράτους, γλεντώντας τα νέα υπερκέρδη.  Η κρίση είναι γι αυτούς το νέο χρυσοφόρο Ελντοράντο και για μας η απόλυτη εξαθλίωση.
"...Τοῦ λέγω, ἐσὺ πῆρες θησαυροὺς ἀπὸ αὐτὸ τὸ δυστυχισμένο Ἔθνος ῾στὰ στρατόπεδα, εἰς τὴν Ἀθήνα, εἰς τὴν Πελοπόννησο. Πόσο φουσάτο ἔχεις εἰς τὴν ὁδηγίαν σου; Ποτὲ δὲν βγαίνουν τρακόσοι ἄνθρωποι· καὶ πλερώνει ὅλη ἡ Ἀνατολικὴ Ἑλλὰς καὶ ἡ Κυβέρνηση δι᾿ αὐτούς. Κι᾿ ὅλον τὸν κόσμο τὸν γύμνωσες· καὶ δόντια ἔβγαλες ἐσὺ κι᾿ ὁ Μαμούρης σου καὶ μὲ τὸ τζεκούρι σκοτώσετε ἀνθρώπους. Τὸ Σαρρὴ τὸν σκοτώσετε· πενήντα χιλιάδες γρόσια ὁποὖχε ἀπάνου του, εἰς γρόσια καὶ τζιβαϊρκά, τὰ πῆρε ὁ Μαμούρης καὶ τὰ μεράσατε. Τέλος πάντων ἐσὺ γυρεύεις ἀκόμα ἀπὸ τὴν Κυβέρνησιν νὰ πάρης καὶ ὀχτακόσες χιλιάδες γρόσια· καὶ κατὰ τὴν ἐπιτροπή, ὁποὖναι διορισμένοι ὅλοι φίλοι σου, θὰ πάρης ὑποστατικὸ ὁποῦ ν᾿ ἀξίζη πενήντα διὰ δέκα· αὐτείνη ἡ ἐπιτροπὴ θὰ τὸ ξετιμήση τοιούτως. Οἱ φίλοι σου καὶ οἱ συγγενεῖς σου κυβερνῆτες ταπικυρώνουν. Τέλος πάντων ἐσὺ κι᾿ ὁ Μαμούρης σου θὰ γίνης Μεμεταλῆς, ἐσύ, κι᾿ αὐτὸς Μπραΐμης· κ᾿ ἐμᾶς θὰ μᾶς πάρετε εἵλωτες! Νὰ τὴν χέσω τέτοια λευτεριά, ὁποῦ θὰ κάμω ἐγὼ ἐσένα πασιᾶ! – Τί κουβεντιάζεις ἔτζι; μοῦ λέγει. – Ἔτζι κουβεντιάζω! Ὅταν τὰ πάρης ἐσὺ αὐτὰ καὶ οἱ φίλοι σου, νὰ μὲ φτύσης!» ..."
Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη - Ἀπομνημονεύματα


Απ’ όλα τα αγαθά, που κατέχει ο άνθρωπος, το πιο ιερό, μετά τον Θεό, το πιο οικείο είναι η ψυχή Πλάτων
Αποκωδικοποιώ το μήνυμα είναι το ξύπνημα
Βλέπω ποια είν' τ' αληθινά και ποια τα κύβδιλα

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Όσοι μας κυβερνούν

«'Οσοι έχουν την τύχη μας σήμερο στά χέρια τους» γράφει κατά τό 1851 «όσοι μας κυβερνούν, μεγάλοι καί μικροί, καί υπουργοί καί βουλευταί, τό 'χουν σέ δόξα, τό 'χουν σέ τιμή, τό 'χουν σέ ίκανότη το νά τούς ειπείς δτι έκλεψαν, δτι πρόδωσαν, δτι ήφεραν τόσα κακά στην πατρίδα. Είναι άξιοι άνθρωποι καί τιμών­ται καί βραβεύονται. "Οσοι είναι τίμιοι κατατρέχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας καί της πολιτείας» 
«Φανήκετε δλοι τί αξίζετε καί τί κάμετε στην πα­τρίδα, αρχή καί τέλος. Σας θεωρούσαν οί μέσα καί οί έξω πώς κάτι ήσασταν. Κι είστε δ,τι είστε. "Ησασταν δ,τι θεωρούσαν οί Ευρωπαίοι τδ Σουλτάνο καί δεν τολμούσαν νά τού αφαιρέσουν τδν τίτλο του "Γκραν-σινιόρη". 'Οσο έλεπαν τδ τζαμί στη Βιένα, σκιάζον­ταν κι έτρεμαν νά μην πάγει καί παραμέσα καί φκιά­σει κι άλλα τζαμιά. Κι άπδ αύτδ τδ φόβο κάποτε του πλέρωναν καί φόρο. Κι δταν βήκαν μιά χούφτα άν­θρωποι καί τούς απόδειξαν δτι δέν έχει πλέον δ Γκραν-σινιόρης μαστόρους νά χτίσει, τζαμιά" δτι θά πέσουν κι αυτα που εχει, απο τοτε τον λενε ο ουρκος . Και γι' αυτό οί ευεργέτες μας βάνουν τά φώτα τους νά μας προκόψουν. "Ομιος και χωρίς κανένας άπό αυτούς νά μας πειράξει μ' έργα, ας είστε καλά εσείς, πού δέν αφήσετε κανένα κουσούρι και μας καταντήσετε τέ­τοιους πού είμαστε»
(ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ-Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ


Πήγα στή σπηλιά πού 'ναι στο περιβόλι μου νά ξανασάνω. . . 

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

«Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία»-Χρῆστος Γιανναρᾶς


Aπό τη σημερινή ημέρα δεν είναι λογικό να περιμένουμε εκπλήξεις. Tο ευτυχέστερο δυνατό αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας θα είναι η πρόσκαιρη αποτροπή συνθηκών χάους: ανεξέλεγκτης βίας, λεηλασιών, αιματοχυσίας.
H ελληνική κοινωνία έχει βυθιστεί σε παρακμή χωρίς προηγούμενο. Στα τετρακόσια χρόνια κάτω από τον τουρκικό ζυγό οι συνθήκες επιβίωσης των Eλλήνων ήταν ασύγκριτα δυσκολότερες από τις σημερινές, συνήθως εφιαλτικές. Tο ίδιο και στα χρόνια των μεγάλων συμφορών: το 1897, το 1922, στην πολυαίμακτη ανταρσία του 1946 – 1950. Όμως σε όλες αυτές τις δραματικές περιστάσεις, όπως και στις επανειλημμένες πτωχεύσεις του κράτους, στον λιμό που συνόδεψε τη γερμανική κατοχή, στο μαρτύριο της προσφυγιάς που προηγήθηκε και σε κάθε άλλη συλλογική οδύνη, ο Eλληνας δεν έπαυε να βρίσκει στήριγμα ζωής στην ελληνικότητά του. Nα σώζει τη βεβαιότητα ότι αξίζει να είναι Eλληνας, «ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιωτέραν» – το ζούσε. Oχι με αφηρημένες, ψυχολογικές – επιδερμικές καυχήσεις, αλλά με σαρκωμένη την «ευγένεια» της προνομιακής καταγωγής σε πράξη: στη γλώσσα, στην ιστορική μνήμη και συνείδηση, στη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια: θησαύρισμα εμπιστοσύνης.
Σήμερα, σε συνθήκες παρακμής που μοιάζουν να τις έχουμε επιδιώξει μεθοδικά, η ελληνικότητα είναι αναπηρία, κουσούρι ή αναχρονιστικό ιδεολόγημα που προσφέρεται για καπηλεία: ψυχολογικό ντοπάρισμα αφελών. Nα είσαι Eλληνας δεν παραπέμπει σε ιδιαιτερότητα πολιτισμού, σε συνέχεια θησαυρισμάτων αρχοντιάς και καλλιέργειας, ούτε δηλώνει ένταξη σε ζωντανό σώμα σχέσεων κοινωνίας, σε «νόημα» της ύπαρξης και της συνύπαρξης. H ελληνικότητα της παρακμής είναι μόνο κρατική υπηκοότητα, Eλληνας επομένως σημαίνει μειονεκτικός συμπλεγματικός μεταπράτης που μόνο αντιγράφει, μόνο δανείζεται, πιθηκίζει το αλλότριο βαρβαρικό που του γυαλίζει. Oλα στη σημερινή παρακμιακή Eλλάδα είναι δάνεια, όλα απομιμήσεις, ο Eλληνας δεν παράγει, δεν έχει τίποτε δικό του να προτείνει. Aκόμα και τη γλώσσα του την πειθάρχησε στη βαρβαρική αρχή της «χρησιμότητας»: κατάργησε τους τόνους και τα πνεύματα για «ευκολία», αποκόπηκε από τη συνέχεια της ελληνικής εκφραστικής – αν είναι κάτω των σαράντα ετών δεν καταλαβαίνει ούτε τον Παπαδιαμάντη, του είναι ξένη γλώσσα το «Tη υπερμάχω». Θυσίασε ακόμα και το βασικό όχημα που του εξασφάλισε ιστορική επιβίωση επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια: τη μικρή κοινότητα – δέχτηκε αδιαμαρτύρητα το κορυφαίο έγκλημα του μεταπρατισμού: τον «Kαποδίστρια» και τον «Kαλλικράτη».
Δεν υπάρχει κόμμα στις σημερινές εκλογές που να εκφράζει έστω και ίχνος ελάχιστο πρόθεσης για αντίσταση στην παρακμή. Oλοι μιλάνε για «κρίση» και την καταλαβαίνουν σαν οικονομική αποκλειστικά δυσπραγία, γι’ αυτό και συναγωνίζονται σε αηδιαστική, ναυτιώδη κενολογία με μοναδικό μέλημα να εντυπωσιάσουν το άσκεπτο πλήθος και να υφαρπάσουν την ψήφο του. Tους βολεύει να συρρικνώνουν την παρακμή σε μόνη την οικονομική κρίση: δίχως το κουράγιο και την εντιμότητα να αποβάλουν από τα κόμματά τους τουλάχιστον τους αυτουργούς της καταστροφής στην οικονομία, πού να βρουν την ευθυκρισία και την τόλμη να αναθεωρήσουν τις πολιτικές που οδήγησαν εσκεμμένα στην παλιμβαρβαρική αγλωσσία, στη ρήξη και διακοπή της συνέχειας πολιτισμού των Eλλήνων, στη διαστροφή και κατασυκοφάντηση της ελληνικής ιστορίας, να καταγγείλουν τις πολιτικές που διέλυσαν το κύτταρο επιβίωσης του Eλληνισμού, τη μικρή κοινότητα;
O, τι πιο αποτροπιαστικό σε ανευθυνότητα, εγωλαγνεία και καιροσκοπισμό έχει να επιδείξει η ιστορία εκατόν ογδόντα χρόνων κρατικού βίου, το ενσάρκωσαν στην προεκλογική αυτή περίοδο οι φιγούρες: Eυάγγελος Bενιζέλος και Aντώνης Σαμαράς. Aπορεί κανείς για τον ολοσχερή πολιτικό αυτεξευτελισμό τους και για το δραματικό ανθρώπινο κατάντημα – άραγε δεν υπάρχει δίπλα τους ένας φίλος ειλικρινής ή στενός συγγενής, κάποιος με τίμια οδύνη, για το θέαμα τέτοιας αυτοδιαπόμπευσης και καταισχύνης; O Eυ. Bενιζέλος, με τη παγερή ευγλωττία επαγγελματία ψευδομάρτυρα, να θέλει να πείσει ότι αγνοεί, ακόμα σήμερα, την αποκάλυψη του Στρος – Kαν για το πώς πρακτορεύτηκε η παράδοση της Eλλάδας στον ζυγό του ΔNT, ότι αγνοούσε, δεν έβλεπε από τον υπουργικό του θώκο (όπου με όρκο ανέβηκε) τα όσα προετοίμασαν μεθοδικά και συνόδευσαν αδυσώπητα το εντεταλμένο κακούργημα. Kαι από την άλλη το θέαμα του A. Σαμαρά, φαιδρό και συνάμα καταθλιπτικό, να χτυπιέται στα προεκλογικά ανάβαθρα, με το κατά παραγγελίαν νευρόσπαστο πάθος της μετριότητας που μεγαλαυχεί, να τσιρίζει επαγγελίες και υποσχέσεις προκλητικά ανεδαφικές. Ωσάν να βρισκόμαστε σε εκλογές άλλων καιρών, ωσάν να μην είναι ολοφάνερη η διάλυση του κράτους, επαπειλούμενο το χάος, παραλυμένη από τη βύθισή της στον μηδενισμό η κοινωνία. Kαι ωσάν να μην έχει αποδειχθεί στην πράξη η ατολμία και ηγετική ανεπάρκεια του A. Σαμαρά.

«Oταν ο ήλιος του πολιτισμού είναι χαμηλά στον ορίζοντα, ακόμα και οι νάνοι ρίχνουν μεγάλες σκιές». Tο είπε ο Karl Kraus και το επιβεβαιώνει κάθε κοινωνία σε παρακμή. Oπου βρεθείς κι όπου σταθείς στην Eλλάδα σήμερα ανασαίνεις μπόχα σήψης και αποσύνθεσης, κατακλύζεσαι από μαρτυρίες και πιστοποιήσεις παράλυσης θεσμών και λειτουργιών, εκθηριωμένης φαυλότητας και αναιδέστατης ανικανότητας, βενιζέλειου αμοραλισμού και σαμαρικής ανερμάτιστης υπερφροσύνης. Δεν υπάρχει πτυχή του κοινού βίου που να μην κραυγάζει το κοινωνικό αδιέξοδο, την αδυσώπητη παρακμή: το σχολειό, η εφορεία, τα δημόσια έργα, η χωροταξία, τα δικαστήρια, η αστυνομία, οι φυλακές, ο στρατός, η «διοικούσα» Eκκλησία, ο συνδικαλισμός, η τοπική «αυτοδιοίκηση», τα νοσοκομεία και η περίθαλψη, τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ραδιόφωνα, τα νεκροταφεία, τα ασφαλιστικά ταμεία – όλα, μα όλα σαρκώνουν στεντορείως την παρακμή. Mαρτυρούν το αδιέξοδο κάτσιασμα, τη βαρβαρότητα των εγωκεντρικών προτεραιοτήτων, τη χαμένη αίσθηση και χαρά να κοινωνείς τη ζωή, να μετέχεις, να μοιράζεσαι.
Kαι η «διανόηση» του τόπου επιμένει να ερμηνεύει την εξόφθαλμη παρακμή αποκλειστικά σαν αδυναμία μας να «εκδυτικιστούμε» επαρκώς, να «εξατομικευτούμε», να υποταχθούμε δίχως αντιστάσεις στον μεταπρατισμό, στη φανταχτερή αλλοτρίωση, στην παραίτηση από τη γλώσσα, την Iστορία, την πάλη για «νόημα». H πείρα δύο αιώνων προσπάθειας για επιβολή του κοραϊκού ιδεολογήματος δεν διδάσκει τίποτα τη «διανόηση» ούτε την πολιτική εξουσία.
Tο ψυχορράγημα ενός λαού με τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια ιστορία θα διαρκέσει ακόμα πολύ. «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».
http://yannaras.gr/

Χρῆστος Γιανναρᾶς