Υπομονή

Γλυκό φιλί η Μάνα Υπομονή!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ - ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΕΞΟΔΙΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ

Ασωτοι-Η άνεση έφερε ανία.

Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα, περνάει μεγάλες δυσκολίες λόγω της οικονομικής κρίσης, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην έχει πολλές φορές ούτε τα απαραίτητα. Πού οδηγούμαστε, υπάρχει ελπίδα σωτηρίας;

Είναι αλήθεια πως υπάρχει σοβαρή οικονομική κρίση και αρκετοί συνάνθρωποί μας δυσκολεύονται υπερβολικά.

Αξίζει όμως να παρατηρήσουμε πως ο νεοελληνικός βίος από καιρό έχει σοβαρές ρωγμές. Το όραμα του μέσου Νεοέλληνα στάθηκε ο πλουτισμός, ο κορεσμός, η σπατάλη, η κατάχρηση και η διασκέδαση.

Θεοποιήθηκε η φιλοχρηματία, η φιλοσαρκία, η φιλοδοξία και η φιλαυτία. Το χρήμα, η σάρκα και η δόξα προσκυνούνται μέρα και νύχτα από νέους και γέρους. Μόνος σκοπός ο ευδαιμονισμός, η ευμάρεια, η καλοπέραση, ο ατομισμός.

Η άνεση έφερε ανία. Η Δύση κραυγάζει κουραστήκαμε να είμαστε ξεκούραστοι. Η αξία του Έλληνα έγκειται πλέον στα χρήματα, τα οικήματα, τα κτήματα και τα οχήματα. Επικρατεί η ύλη. Η λιτότητα θεωρήθηκε μιζέρια, η απλότητα χαζομάρα, η φτώχεια κατάρα, η εγκράτεια ανοησία. Η απάτη νομίσθηκε καπατσοσύνη, το ψέμα ευφυΐα, η μοιχεία λεβεντιά, η τιμιότητα επιπολαιότητα.

Η κρίση μάς κρίνει. Η κρίση βέβαια είναι οικονομική αλλά περισσότερο πνευματική. Όπως και να ναι δεν πρέπει ποτέ να μελαγχολήσουμε, να απελπισθούμε, να οκνεύσουμε και να κλαίμε τη μοίρα μας.

Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε και μπορεί μέσα από το πικρό να φανερωθεί κάτι γλυκό. Να νιώσουμε κάποια στιγμή ότι δεν γεννηθήκαμε για την απόκτηση νέου πολυτελούς οχήματος και ότι δεν αξίζει να ζούμε για κάτι τέτοιο, ούτε ο Θεός μάς έφερε στη ζωή γι’ αυτόν τον σκοπό και μόνο…


Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
http://www.romfea.gr/component/content/article/13/5668--romfeagr-lr-

Άγγελοι

Πώς επανέρχεται, Γέροντα, ό άνθρωπος στην προ-πτωτική κατάσταση;

- Πρέπει να εξαγνισθεί ή καρδιά. Να απόκτηση την ψυχική αγνότητα, δηλαδή ειλικρίνεια,
τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλοσύνη, ανεξικακία, θυσία. Έτσι συγγενεύει ό
άνθρωπος με τον Θεό και αναπαύεται μέσα του η Θεία Χάρις. Όταν κάποιος έχει την σωματική
αγνότητα, άλλα δεν έχει την ψυχική αγνότητα, δεν αναπαύεται ό Θεός σ’ αυτόν, γιατί
υπάρχει μέσα του πονηρία, υπερηφάνεια, κακία κ.λπ. Τότε ή ζωή του είναι μια κοροϊδία.
Από ‘δώ να ξεκινήσετε τον αγώνα σας: Να προσπαθήσετε να αποκτήσετε την ψυχική
αγνότητα.
Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική। Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα.


- Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;
- Αφού ημερεύουν οί άνθρωποι, ημερεύουν και τά άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ό
άνθρωπος είναι αφεντικό τους. Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν
τους Πρωτόπλαστους μέ ευλάβεια, αλλά μετά την πτώση πήγαιναν να τους ξεσκίσουν. Όταν ένας
άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτικη κατάσταση, τα ζώα τον αναγνωρίζουν πάλι για
αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους πού είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία, χειρότεροι άπό τά φίδια.

Τι είναι κλοπή

Ένα πρωϊ στο καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στην πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιος είναι, γιατί δεν ήταν ακόμα η ώρα να ανοίξω.

Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώματα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού.

Γι’ αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα την πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για την ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο.

«Τι δουλειά κάνεις, παλληκάρι;» τον ρώτησα. «Τι δουλειά, πάτερ; μου λέει. Εγώ στην φυλακή μεγάλωσα.

Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι είκοσι έξι χρονών».

«Καλά βρε παλληκάρι, τι έκανες και σε έκλειναν φυλακή;», τον ρώτησα. Κι εκείνος μου άνοιξε την καρδιά του:

«Από μικρός, μου είπε, πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την ενορία μου αλλά και από άλλες ενορίες.

Επειδή ο παπάς της ενορίας μας με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτήρια, αίθουσες κτλ, ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθεί τελείως οι φτωχές οικογένειες.
Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι.

Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τα χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά, δεν τα έπαιρνα όλα.

Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα, τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των φτωχών και αμέσως, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην αστυνομία και έλεγα:

«Εγώ έκλεψα τα χρήματα από την εκκλησία και τα ξόδεψα», χωρίς να πω τίποτε άλλο. Με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, «αλήτη, κλέφτη», εγώ σιωπούσα.

Με έκλειναν μετά στην φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν για χρόνια. Όλη η πόλη όπου έμενα - τριάντα χιλιάδες κάτοικοι – και άλλες πόλεις με είχαν μάθει, και «αλήτη» με ανέβαζαν, «κλέφτη» με κατέβαζαν.

Εγώ σιωπούσα και ένοιωθα χαρά. Κάποτε μάλιστα με είχαν κλείσει στην φυλακή τρία ολόκληρα χρόνια. Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στην φυλακή και, όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν.

Αν δεν τον έπιαναν καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθίσει εκείνος. Γι’ αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές».

Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα:

«Βρε παλληκάρι, όσο καλά και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνης. Άκου τι θα σου πω. Θα με ακούσης;». «Θα σε ακούσω πάτερ» μου λέει.

«Να απομακρυνθείς από αυτή την πόλη, του λέω, να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε πόλη, και εγώ θα φροντίσω να συνδεθής με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημα σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία.

Αλλά, και όταν κανείς δεν έχει τίποτα να δώσει σε έναν φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του.

Γιατί εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώσει, αισθάνεται πόνο στην καρδιά».

Μου υποσχέθηκε ότι θα ακούσει την συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος. Έπειτα από επτά μήνες παίρνω ένα γράμμα από τις φυλακές Κορυδαλλού, στο οποίο έγραφε τα εξής:

«Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσεις που σου γράφω πάλι από την φυλακή μετά από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα.

Μάθε ότι αυτή την φορά υπηρετώ μία φυλάκιση την οποία είχα υπηρετήσει, κάποιο λάθος έγινε.

Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι επειδή θα έχαναν τον ουράνιο μισθό».

Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά την πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθιά το βαθύτερο νόημα της ζωής!

Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ'άλλα μάτια;

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά

"Τη Υπερμάχω"

Αναγνώριση

Πρώτος ο οποίος αφήνει τα μείζονα για α πιάσει τα ελάσσονα από τους αγγέλους από εγωισμό, είναι ο πρώην εωσφόρος, ο διάβολος. Από το δε ανθρώπινο γένος πρώτοι πέφτουν οι Εύα και ο Αδάμ από την χαζή εγωιστική φιλοδοξία να γίνουν «ως θεοί».
Ο Σύγχρονος άνθρωπος αναζητεί να γίνει και αυτός «ως Θεός». Ξεχνάει σαν γνήσιο παιδί των πρωτοπλάστων τα κρείττονα, ότι δηλαδή είναι κατ’ εικόνα Θεού, ότι γίνεται παιδί του Θεού με το βάπτισμα, ότι έχει φύλακα άγγελο, ότι τον τιμάει η Εκκλησία, ακόμα και αυτή η θέωση του χαρίζεται. Υπάρχει μεγαλύτερη καταξίωση και δικαίωση για τον άνθρωπο; Είδες μέγεθος ευλογίας; Και όμως ζητάει την δική του ατομική αναγνώριση, την δική του (άδοξο) δόξα, την δική του αποθέωση। Και πραγματικά είναι εύλογο να αμφιβάλει κανείς για το πόσο χρόνο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος να προβάλλεται μέσα από τα προσόντα του....

Ο Αγ. Ιωάννης στο βιβλίο του «Κλίμαξ» μιλώντας για την υπερηφάνεια μας λέει: Είναι η άρνηση του Θεού, εφεύρεση των δαιμόνων, εξουθένωση των ανθρώπων, μητέρα της κατακρίσεως, απόγονος των επαίνων, απόδειξη ακαρπίας, φυγαδευτήριο της βοηθείας του Θεού, πρόδρομος της παραφροσύνης, πρόξενος πτώσεων, αιτία της επιληψίας, πηγή του θυμού, θύρα της υποκρίσεως, στήριγμα των δαιμόνων, φύλακας των αμαρτημάτων, δημιουργός της ασπλαχνίας, άγνοια της συμπάθειας, πικρός κριτής, απάνθρωπος δικαστής, αντίπαλος του Θεού, ρίζα της βλασφημίας.

Πόσο νοσηρός είναι λοιπόν ο εγωκεντρικός άνθρωπος, αφού στενεύει το πλάτος της ευεργεσίας προς τον εαυτό του, διότι ακριβώς δεν θέλει να ολοκληρωθεί και να ανοιχτεί αγαπητικά με τους συνανθρώπους του, με αποτέλεσμα ο πλησίον να γίνεται η κόλασή του. Αλλά όχι μόνο αυτό αλλά με αυτόν τον τρόπο ακόμη και ο ίδιος ο εγωκεντρικός άνθρωπος αυτομηδενίζεται και αυτοκαταργείται, αυτοκολάζεται.

Ο Θεός μας δείχνει με τον λόγο και την αγία ζωή Του την στροφή και την έξοδο από τα κλειστά και νοσηρά κοινωνικά συστήματα. «Όποιος θέλει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας πάρει το σταυρό του, και ας με ακολουθήσει» Μακάριος λοιπόν εκείνος ο οποίος Τον ακολουθεί διότι «Ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής»
http://www.constantinosa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12:2010-05-28-11-36-55&catid=5:2010-05-27-14-44-38&Itemid=11

Και Τώρα Νιώσε Με

Αυγή και δείλι η ζωή

* Στη ζωή πρέπει να αγωνιστείς για τους στόχους σου
* Η πιο μεγάλη δύναμη έρχεται από την ολοκάρδια εκζήτηση του θείου ελέους
* Υψηλότερος στόχος του ανθρώπου είναι ο αγιασμός, η υπέρβαση της φθοράς και του θανάτου
* Ο αγιασμός του ανθρώπου είναι εφικτός
* Βάση του αγιασμου είναι η άσκηση και όχι η μόρφωση
* Η σιωπή είναι μερικές φορές η πιο εκκωφαντική κραυγή
* Λάθε βιώσας ώστε αληθή βιώσεις
* Κερδίζεις περισσότερα όταν σε κοροϊδεύουν παρά όταν σε παινεύουν
* Το βίωμα της Θείας χάριτος είναι η πιο ισχυρή χαρά και ηδονή
* Η αλήθεια της Ορθόδοξης πίστης είναι πραγματική γιατί βιώνεται και επιβεβαιώνεται
Ο βίος του Οσίου Ευδοκίμου του νεοφανή
http://istologio.org/?p=999

asto staefta

Υπεραγία Θεοτόκος

Τό­τε η Παρ­θέ­νος, α­πο­κρί­θη­κε προς τον άγ­γε­λο: «­Ι­δου η δού­λη Κυ­ρί­ου, γέ­νοι­τό μοι κα­τά το ρή­μά σου»­।(Λουκ. α­'­37) (Να η δού­λη του Κυ­ρί­ου, ας γί­νει σ' ε­μέ­να σύμ­φω­να με τον λό­γο σου).
«Με­γα­λύ­νει η ψυ­χή μου τον Κύ­ριον και η­γαλ­λί­α­σε το πνεύ­μα μου ε­πί τω Θε­ώ τω σω­τή­ρί μου..­.» (Λουκ. α ­46-47).
Η η­λι­κί­α της Θε­ο­τό­κου, σύμ­φω­να με τους Α­γί­ους Πα­τέ­ρες
Η Πα­να­γί­α ό­ταν μπή­κε στο Να­ό ή­ταν τρι­ών ε­τών· έ­μει­νε στο ι­ε­ρό δώ­δε­κα χρό­νια,δε­κα­πέν­τε ε­τών· τρεις μή­νες α­φού βγή­κε α­πό το ι­ε­ρό μέ­χρι τον Ευ­αγ­γε­λι­σμό και εν­νέ­α μή­νες κυ­ο­φο­ρί­α, δε­κα­έ­ξη ε­τών γεν­νά τον Χρι­στό. Έ­ζη­σε με τον Χρι­στό τριά­ντα δύ­ο χρό­νους,ά­ρα σα­ραν­τα­ο­κτώ ε­τών ζει την Σταύ­ρω­ση, την Α­νά­στα­ση και την Α­νά­λη­ψή Του. Έ­ζη­σε με­τά α­π' την Πεν­τη­κο­στή άλ­λα έν­τε­κα χρό­νια και ε­κοι­μή­θη στη Γεθσημανή, σε ηλικία πενήντα εννέα ετών.

Αη Γιώργης